SAHAR

در بخش دوم از ویدیوهای مقایسه لهجه‌ها، سراغ میوه‌ها و سبزیجات رفتیم؛ جایی که فارسی دری و فارسی ایرانی ، گاهی با کلمات کاملاً متفاوت، اما با معنایی یکسان، ما را شگفت‌زده می‌کنند!

این دو دوست ایرانی کاری کردند که رسانه‌ها در سال‌های طولانی نتوانسته بودند؛ زیبایی‌های فرهنگ افغانستان را به دل‌های بی‌شمار رساندند.

زلمی خلیل‌زاد؛ نامی که افغانستانی‌ها او را به خوبی می‌شناسند. دیپلمات پرنفوذ و معمار بسیاری از تصمیم‌های سیاسی امریکا در افغانستان؛ از توافق‌نامه بن و تشکیل دولت موقت تا مذاکرات با طالبان، رد پای او همواره در رویدادهای کلیدی دیده شده است.اکنون پرسش اساسی مطرح است: آیا خلیل‌زاد خدمتگزار منافع مردم افغانستان بود یا مجری سیاست‌های قدرت‌های خارجی؟

یکی از ماندگارترین غزل‌های فارسی،در دل خود قصه‌ای پنهان دارد؛قصه‌ی شهریار و ثریا، عشق ناتمامی که سال‌ها در دل شاعر ماند و در نهایت، بابیتی جاودانه به زبان آمد:«آمدی جانم به قربانت ولی حالا چرا...»مرثیه‌ای‌ست برای تمام عشق‌هایی که در زمان گم شدند؛برای دل‌هایی که دیر رسیدند،و چشم‌هایی که در انتظار ماندند...

۲۷ سنبله(شهریور)، روز شعر و ادب فارسی است؛روزی برای پاسداشت زبانی که قرن‌هاست با نغمه حافظ، تأمل صائب و عشقشهریار، جان‌ها را افروخته است. شعری که از دل برخیزد، بر دل می‌نشیند…امروز با افتخار این سه نگاه شاعرانه را مرور می‌کنیم؛ از حافظ شیرازی تا صائب تبریزی و استاد شهریارزبان فارسی، سرزمین مشترک دل‌هاست؛از شیراز تا تبریز، از کابل تا دوشنبه...زبانی که با هر مصرع، پیوندی جاودان میان ملت‌ها می‌آفریند.

«اینجا کاشان است؛ جایی که هنر در کوچه‌ها و بازار نفس می‌کشد…»

زن افغان "سیاه سر" نیست! او نام و هویتی روشن دارد.

این‌بار در حاشیه ویژه برنامه «نسیم مهر» به مناسبت ۱۵۰۰مین سالگرد میلاد پیامبر، بدون معرفی، مستقیم رفتیم سراغ پرسش‌های چالشی با خانم نوبخت ؛ از انتخاب بین شهرت جهانی یا آرامش ، تا علاقه‌اش به صدای ماندگار احمد ظاهر و خاطرات سفرش به افغانستان

در این ویدیو، هنرمندی‌های هرات و اصفهان را کنار هم گذاشتیم؛از مینیاتورهای جاودان هرات تا معماری باشکوه صفوی در اصفهان، از نغمه‌های رباب در هرات تا صدای سنتور در اصفهان

در هر گره‌ی قالی، داستانی از رنج و مقاومت زنان افغانستان نهفته است.زنانی که با دست‌های خسته و چشمان بی‌فروغ، فرهنگ و هنر این سرزمین را بر تار و پود می‌نشانند، اما سهم‌شان از این شکوه، تنها درد، فقر و فراموشی است.قالی افغانستان در اروپا و آمریکا با قیمت‌های بالا می‌درخشد اما بافنده‌هایش در خانه‌های گِلی، با دستمزدی ناچیز و دردهای بی‌پایان، زندگی می‌کنند.