د معجزې تیږه (ناول) ارسن لوپن، ژباړه: احمدي
_ ورونيک دوهرژمون: ورونيک خپلې اوښکې پاکې کړې، مخامخ ولاړې ځوانې ښځې ته يې وکتل. په غريو کې يې وويل: _هونوريک ، خبرو دې ووېرولم، ووايه! زما پلار دې په خپلو سترګو وليد؟ هونوريک د سارک د جزېرې يوه ځوانه ميرمن وه. دې د کاسکي د دهقانانو غوندې خبرې کولې او په څېره کې يې د معصوميت نښې له ورايه ښکارېدلې.
هغې يوه سړه سا وايسته، ويې ويل:
_ميرمن ورونيک، تاسو د وروستي وحشت په اړه ناخبره ياست؛ د سارک د جزيرې اوسېدونکي مرګ په خپلو سترګو ويني؛ يواځې يوه مياشت مخکې جزېرې ته يو ناپېژانده کس راغی؛ دا سړی تر اوسه چا نه دی ليدلی، خو په خلکو کې ګونګوسې خپرې شوې، چې دی د هغو المانيانو له ډلې يو دی چې غلا کوي او خلک وژني. داسې ورځ دې نه وي چې د ساحل په څنډو او ځنګله کې يو، دوه مړي ونه موندل شي.
ميرمن هونوريک غلې شوه، ورونيک ته يې وکتل ، ويې ويل:
_د دې جزېرې په يوه متروک کور کې د څلورو صليبونو نښه وليدل شوه؛ دا صليبونو په وينو ککړ وو؛ لاندې يې يوه جمله ليکلې وه:
(( څلور صليبه _ څلور جنازې )). په بل کور کې يې څلور کسه پر صليب راځړولي وو، له دوی سره هم يو ياداښت پروت و: (( د مړو دا شمېره بايد دېرشو ته ورسېږي )). اوس د جزيرې د اوسېدونکو په مينځ کې وحشت پروت دی؛ يوه مياشت مخکې له دې جزيرې څخه د وتلو هڅې پيل شوې؛ هره ورځ ډله ډله خلک جزيره پرېږدي او په خپله مخه ځي. خلک ان له خپلو سيورو هم وېره لري . هو رښتيا، تېره اونۍ له خپلو څو ملګرو سره له جزېرې ووتم؛ سودا مو اخيسته؛ مور، پلار او وړه خور مې د جزېرې په لاندېنۍ برخه کې پاتې شول، خو اوس د دوی ژوند ته کومه تمه نه لرم.
هونوريک غلې شوه، ورونيک ته يې وکتل، د هغې په سترګو کې اوښکې ځلېدلې.
ورونيک ښکلې ميرمن وه؛ زيږې سترګې يې درلودې، خو په دې ښکلو سترګو کې درد او اندېښنه له ورايه ښکارېدل.
ورونيک په پېغلتوب کې تر دې لا ډېره جذابه وه؛ هغه وخت يې د بوهم په ښار کې له يوه ځوان سره وپېژندل؛ ځوان ورسکي نومېده، خو ورونيک ته يې لا په هماغه اوله ورځ خوند ورنه کړ. دا نه پوهېده چې دا ځوان څوک دی او پخوا يې څه کول، خو د ورونيک د پلار ( کنت هرژمون ) د ټينګار له لاسه هغې له دې ځوان سره واده وکړ. کال ووت؛ زوی يې پيدا شو چې نوم يې فرانسوا ورباندې کېښود. د ورونيک پلار او د هغې خاوند په پيل کې يو بل ته ګران ول، خو وروسته يې تر مينځ خړې اوبه تېرې شوې، ان څو ځله يې يو بل په سپکو ټکو ياد کړل. ورونيک نه پوهېدله چې اصلي خبره څه ده؛ يواځې دومره احساس ور لوېدلی و چې د دې د خاوند او پلار تر مينځ توره پيشو تېره ده. دا وېره يې وروسته لا پسې ډېره شوه، دې ته داسې ښکارېدل چې ورسکي د دې د پلار د وژلو پلان لري.
دا اندېښنه يې ډېر ژر په واقعيت واوښته؛ ورونيک يوه ورځ د پلار کوټې ته ورغله؛ سترګې يې رډې راوختې؛ د ورسکي په لاس کې تېره چاړه ښکارېدله. ورسکي قوي ځوان و؛ په اسانی سره يې د ورونيک پلار پر ځمکه پرېباسه او پر ټټر يې کېناست.
ورونيک چيغه کړه، خو خاوند يې د دوهمې چيغې وار ورنه کړ، دروند سوک يې د ښځې ژامې ته سيخ شو او هغه بې سده پرېوته. کله چې يې سترګې رڼې کړې، ورسکي په کوټه کې نه و. دې په خپل پلار پسې سترګې ورغړولې، هغه کونج ته غلی ناست و. ورونيک ور وښوېده، په کمزوري غږ يې وويل:
_شکر چې ژوندی يې.
کنت هرژمون د خولې له کونج څخه په راوتلې وينه لستوڼی تېر کړ، په ستړې غږ يې وويل:
_هو، سا راکې چليږي.
ورونيک وويل
_دا جنايتکار چېرته لاړ؟
_بيا به يې ونه وينې.
ورونيک په حيرانی خپل پلار ته وکتل:
_ولې؟
د پلار تندي يې ګونځې پيدا کړې:
_لورې، هيله کوم ، په دې اړه نورې پوښتنې مه رانه کوه، زما او د ورسکي تر مينځ يو وحشتناک راز دی؛ نه يې شم درته ويلی؛ بل څوک بايد ورباندې پوه نه شي.
ورونيک يو ناڅاپه وژړل او ځان يې د پلار غېږې ته ور واچاوه.
کنت هرژمون وويل:
_نور به هغه دلته رانه شي.
ښځې په ژړا کې وويل:
_هيله کوم، علت يې راته ووايه.
پلار يې وويل:
_روسکي د بوهم د يوه پخواني پاچا کړوسۍ دی؛ ده د بوهم اوسني پاچا ته جاسوسي کوله او زه له څه وخته راهيسي په دې حقيقت پوه وم. ما د پوځ يوه مشر ته خبر ورکړ؛ ډاډه يم، ورسکي به تر څلرويشتو ساعتونو ونيول شي اوخپله سزا به وويني.
د ورونيک چيغو زور واخيست:
_اه، نو زما زوی فرانسوا به بې پلاره شي!
د کنټ هرژمون د تندې ګونځې لا پسې ژورې شوې:
_هو، خو نه غواړم خلک په دې پوه شي چې فرانسوا د هغه زوی دی.
ښځې په ژړا کې وويل:
_نور څه نه شې ويلئ؟
_نه، کومه بله پټه خبره نشته، خو زما او ورسکي د رازونو په اړه بله پوښتنه مه کوه، هيله کوم، که درته يې ووايم، زړه به دې له وېرې وچاودي.
سړی غلی شو، لاړې يې تو کړې؛ وينه پکې ګډه وه؛ ويې ويل:
_له دې رازونو زه په خپله هم ويرېږم؛ په موږ کې بايد يو مړشي، زه يا ورسکي.
ورونيک، د خپل پلار پښو ته ور ولېده:
_اه! پلاره، تاسو نوره هم په وحشت کې واچولم. هغه کومه پېښه وه چې تاسو دواړه يې سره دښمنان کړئ؟ هيله کوم، ووايه! زه بايد په دې خبرو پوه شم.
کنت هرژمون سوړ اسويلی وايست:
_دا راز د فرانسې په تېر تاريخ پورې اړه لري. که ورسکي په دې مبارزه کې بريالی شي، هيڅوک به د هغه مخه ونه شي نيولای، خو خدای د وکړي چې زما اندېښنه بې ځايه وي.
_پلاره! تا وويل چې ورسکي به زنداني شي؛ نو ولې ويرېږې؟
کنت هرژمون په خبره کې ور ولوېد:
_هو، خو که له زندان وتښتي، بيا!
يوه شېبه دواړه غلي شول؛ ورونيک د ورسکي په بېلتون نه وه خپه ځکه له لومړۍ ورځې يې هغه نه خوښېده، خو د خپل زوې فرانسوا راتلونکي يې زړه خوړ.
کنت هرژمون وويل:
_ورونيک، غوږ ونيسه چې څه درته وايم.
ورونيک سرې سترګې ور واړولې.
پلار يې وويل:
_زما او د ورسکي د جګړې په اړه بايد هيڅوک هم خبر نه شي؛ پوهېږم چې ورسکي ستا خاوند دی، خو خبره خلاصه شوه؛ ته بايد د بوهم يوه ليري پراته کلي ته لاړه شې او هلته په هغه کور کې واړوې چې ماته له نيکونو راپاتې دی.
ورونيک وپوښتل:
_او ته؟
_ له فرانسوا سره د سارک جزېرې ته ځم.
ورونيک په حيراني ويل:
_د سارک جزيره؟
_هو، سارک د فرانسې يو ليرې پروت ټاپو دی؛ هلته ډېر خلک نه ورځي؛ اوسېدونکي يې هم تر يونيم سلو کورنيو نه اوړي. د جزېرې ساحل له اوارو تېږو ډک دی. له لوړو_ ژورو يې مختلفو ونو سرونه راپورته کړي؛ بس نور څه نشته، اوارې تېږي او شنه ځنګلونه؛ له همدې امله په اونۍ کې يواځې يو ځل يوه مساپر وړونکې وړه بېړۍ ورځي او بس.
ورونيک په حيرانۍ وپوښتل:
_خو ته ولې دې جزېرې ته ځې؟
_دا زما شخصي راز دی؛ په بل چا پورې اړه نه لري. فرانسوا هم ځکه راسره بيايم چې هغه ځای محفوظ او له خطر څخه خوندي دی. کېدای شي چې ورسکي د خپل زوی د تښتولو له پاره يو څه وکړي.
_نو زه له تاسو سره نه شم تلای؟
_دا بيا وروسته خبره ده، که مې وخت وموند، نو احوال به درکړم او په پټه به د يو څو ورځو له پاره جزېرې ته راشې.
ورونيک غلې شوه، هغه پوهېده چې پلار يې له خپلې خبرې نه اوړي.
مياشت ووته؛ ورونيک د پلار د استولي پيغام په واسطه وپوهېده چې ورسکي نيول شوی دی. وروسته د ورونيک پلار له خپل لمسي، فرانسوا سره د سارک جزيرې ته لاړ. ورونيک به هم کله کله د پلار په اجازه د زوی لېدو ته ورتله، خو هلته يې د ډېر وخت له پاره د پاتې کېدو اجازه نه درلوده.
خو ورونيک تر اوسه لا د پلار په راز نه وه پوهېدلې. يوه ورځ د ماکونوک په نوم يوه بېړۍ چلوونکي ورته وويل چې پلار يې ډېر وخت په ځنګله کې تفريح کوي او کله کله هم د جزيرې په پخوانيو ويرانو ( خرابو) کې په يو څه پسې ګرځي. داسې لکه د يوه لوی ګنج په پيدا کولو پسې چې سرګردانه وي.
د کنت هرژمون کور د يوې شنې غونډې پر سر و؛ په دې کور کې يو بل سړی هم اوسېده؛ استفان مارکس نوميده او دا سړی د فرانسوا معلم و. کنت هرژمون په دې سړي باور درلود او د هغه له لارښونو سره سم به يې خپل پټ کارونه پر مخ وړل.
استفان مارکس يوه ورځ پر ورونيک زړه بايلود او د همدې پاکې ميني له امله فرانسوا لا ورباندې ګران شو. کنت هرژمون عاقل انسان و؛ ذهن به يې ژر خلاصېده؛ په لنډ وخت کې وپوهېد چې معلم يې پر لورمين دی. خو نه يې غوښتل چې د خپل ماموريت تر پايته رسېدو مخکې د خپلې لور د واده په اړه کوم تصميم ونيسي. ده له استفان سره ژمنه وکړه، هر وخت چې خپل هدف تر لاسه کړي، له هغه وروسته به يې له و رونيک سره د واده غم وخوري.
پنځلس کاله تېر شول؛ په دې موده کې د ورونيک زړه ته ولوېده چې پخوانی خاوند (ورسکي) به په زندان کې مړ شوی وي. خو لا هم کنت هرژمون استفان ته د دې اجازه نه ورکوله چې له لور سره يې واده وکړي.
د وخت په تېرېدو سره د سارک د جزېرې سکون په نا ارامۍ بدل شو؛ په خلکو کې ګونګوسې شوې، چې په جزيره کې غله او قاتلين پيدا شوي او د خلکو مال او ژوند ګواښي. دا اوازې ورځ په ورځ ډېرېدلې ان د کنت هرژمون زړه هم وحشت ونيو؛ له همدې امله يې ورونيک ته د يو چا په لاس احوال ور ولېږه چې جزېرې ته راشي او خپل زوی فرانسوا له ځان سره بوځي.
دا احوال لېږونکې ميرمن هونورين وه چې ورونيک ته يې د جزېرې د وحشت کيسې کولې. هونورين ويل:
_ميرمن ورونيک، تاسو ډېره موده له جزېرې ليرې ياست، خو جزيره بدله شوې ده؛ هغه پخوانی امن نه دی پکې پاتې. پوهېږې! داسې ورځ دې نه وي چې يو يا دوه مړي ونه موندل شي؛ وضع خرابه ده او د حالاتو د ښه کېدو تمه هم نه ليدل کېږي. د استفان مارکس غوښتنه دا ده چې پلار دې بايد جزيره پرېږدي، خو هغه سرټمبه سړی دی؛ تر اوسه يې د استفان خبره نه ده منلې.
تېره شپه له ځنګله پرله پسې ډزې راغلې؛ خلکو چيغې وهلې، خو هېچا دومره زړه نه درلود چې نږدې ورشي او په دې ځان پوه کړي چې څه خبره ده. نيمه شپه مو حيرانونکي غږونه واورېدل؛ د غونډۍ له سره د ساحل څنډې ښکارېدلې.
ورونيک وويل:
_نو په ځنګل کې غله دي؟
_نه پوهېږم! تر اوسه چا نه دي ليدلي؛ څنګه به يې وينې؛ د جزيرې اوسېدونکو ته چې دزمري زړه هم ورکړې ، نو ځنګله ته د تلو جرات نه لري.
ورونيک په خبره کې ور ولوېده:
_ښه، نو هغه غږونه د څه وو؟هونورين وويل:
_د جزېرې اوسيدونکي په بيړيو کې تښتېدل!
_او پلار مې پاتې شو؟
_هو، د خلکو په تېښته خوشاله و، ويل يې چې ښه زيری دی، غله به پوه شي چې په دې جزيره کې د لوټلو له پاره څه نشته، بس، دا نا اميدي به يې له دې جزيرې ورک کړي.
_او فرانسوا څه کوي؟
_هغه ډېر وخت په ښکار تېراوه، استفان مارکس به تل ورسره و، خو په وروستيو څو ورځو کې دواړه له کوره نه دي وتلي.
ورونيک سړه ساه واخيسته، ويې ويل:
_بايد ډېر ژر جزېرې ته لاړه شم او خپل زوی وژغورم.
د هونورين سر وځړېد:
_خو په دې شرط چې تر اوسه ژوندی وي.
ورونيک فکر په مخه کړه؛ له نيولې څېرې څخه يې داسې ښکارېدل چې ذهن يې پخوانيو خاطرو نيولی دی؛ وروسته يې سر هسک کړ:
_څه وخت حرکت کوو؟
_سبا سهار
ورونيک وويل:
_هونورين! په جزيره کې وضع خرابه ده؛ موږ بايد له وسلې پرته هلته لاړ نه شو؛ يو ملګری مې دی، پاتريس بلوال نوميږي. پخوانۍ تقاعدی افسر دی؛ هغه يو دوست لري چې دن لوی پرنا ورته وايي، خو زه ډاډه يم چې دا هماغه ارسن لوپن دی.
هونورين په حيرانۍ وويل:
_ارسن لوپن؟ هغه خو مړ شوی.
_نه ، ارسن لوپن دومره په اسانۍ نه مري؛ په يوه ميلمستيا کې مې له پاتريس بلوال او ميرمن کورالي سره وپېژندل. پاتريس بلوال مهربانه سړی دی؛ ده په ميلمستيا کې دن لوی پرنا راوپېژاند، مامان کورالي ويل چې دی يو بل نوم هم لري، ارسن لوپن.
هونورين وويل:
_ښه، له دې سړي څه غواړې؟
_پاتريس بلوال ته يو خط ليکم او هيله ورنه کوم چې مرسته راسره وکړي.
_په دې مانا چې ارسن لوپن د سارک جزېرې ته راغواړې؟
_هو
_او که ستاسو خبره ونه مني، بيا؟
_ارسن لوپن هيڅوخت د پاتريس بلوال غوښتنه نه ردوي.
_په هر صورت، موږ بايد سبا وخته حرکت وکړو؛ که له يکشنې خبره واوښته، بيا جزيرې ته تر بلې اونۍ کومه بېړۍ نه ځي.
_سمه ده، همدا اوس هغه ته خط ليکم او تر سبا سهاره به هر څه چمتو وي.
ورونيک دا وويل؛ پر څوکۍ کېناسته؛ قلم او کاغذ يې ور واخيستل؛ ويې ليکل:
ښاغلي پاتريس بلوال:
تېره اونۍ مې تاسو ته وويل چې زما پلار کنت هرژمون او زوی مې فرانسوا د سارک په جزېره کې له خطر سره مخامخ دي؛ نيت مې دی چې سبا سهار وخته د سارک د جزيرې په لوري حرکت وکړم، له تاسو څخه هيله کوم چې خپل ملګري ښاغلي لوی پرنا ته وواياست چې د مرستې له پاره جزېرې ته راشي.
په درنښت
ورونيک دوهرژمون
٢_ څلور صلييونه!
د هغې ورځې په سبا ورونيک له هونورين سره د ګلژمون له ځنګله تېر شول، ساحل ته ورسېدل. ساحل ته نږدې د ځنګل په څنډه کې يو متروک کور ښکارېده. په دې کور کې به يو وخت کب نېوونکو شپې تېرولې، خو اوس له يوې خرابې پرته بل څه نه و.
ورونيک او د هغې د سفر ملګرې دې کور ته ورنږدې شول؛ د کور تر مخ ګڼ نارينه او ښځې ولاړ ول؛ له وحشت وهلو څېرو يې داسې برېښېدل چې د خوشالۍ خبره نه ده.
ورونيک له يوې ځوانې بزګرې وپوښتل:
_څه خبره ده؟
ښځې خپل سر وښوراوه:
_ورشئ، په خپله يې وګورئ!
ورونيک او هونورين، دواړه خرابې ته ورننوتلې؛ د خلکو په مينځ کې يې لار وايسته؛ د دهلېز په پای کې لنډې راتاوې شوې؛ يو ناڅاپه يې رنګونه والوتل او ځای پر ځای ودرېدې. پر مخامخ دېوال څلور صليبه ښکارېدل؛ پر هر صليب يو وژل شوی انسان ځوړند و؛ تر څنګ يې پر وينو دا جمله ليکلې وه:
(( د دېرشو اجسادو جزيره_ څلور صليبه. د ا د هغو کسانو سزا ده چې غواړې زموږ په اسرارو پوه شي.))
د ورونيک لينګې ولړزېدل؛ لاس يې پر دېوال ولګاوه؛ هونورين تر مټ ونيوله او په زحمت يې له ګڼې ګوڼې راوايسته. ساحل ته نږدې پر يوه هواره ډبره کېناستل؛ هونورين وويل:
_ورونيک، وګوره، څه درته وايم! دا د خطر لومړۍ نښه ده؛ دا مړي بايد دېرشو تنو ته ورسيږي؛ دوی هغه کسان وژني چې پر اسرارو يې د خبرېدو هڅه وکړي. خلکو اوس دې جزيرې ته د سارک پر ځای د دېرشو جسدونو نوم ورکړی دی.
ورونيک په وېرېدلي غږ وويل:
_دېرش جسدونه! څه مانا؟ دوی ولې دا اجساد په دې ويرانه کې راځړولي دي؟
هونورين وويل:
_دا کنډواله، د سارک جزېرې ته د تګ په لاره کې موقعيت لري؛ هر څوک چې د سارک جزيرې ته ځې، لومړی يې په دې مړو سترګې لګېږي؛ هغه چا چې دا کار کړی، غواړي خلک د سارک جزېرې ته له تګ څخه راوګرځوي،
ورونيک وويل:
_خو موږ بايد خپل ځانونه جزيرې ته ورسوو.
هونورين اوبو ته وکتل؛ حرکت يې نه درلود؛ مړې وې؛ سوړ اسويلی يې وايست:
_زه دا څلور نفره پيژنم. دوی د سارک اوسيدنکي ول؛ يوه يې هانريت نوميدله؛ د يوه کب نيونکي ميرمن وه؛ خاوند به يې ډېر وخت په ځنګله کې وېدېدو. په وروستيو کې يې ويلي وو چې له ګڼو ونو وېرونکي غږونه راوځي.
_بيا؟
_نه پوهيږم. خو ميرمن هانريت او درې نور کسان له شا څخه په مرميو لګېدلي وو.
ورونيک وويل:
_اوس څه تصميم لرو؟
_موږ د جزيرې خواته ورځو،خو له بېړۍ نه کښته کېږو؛ له هماغه ځايه به استفان ته ور غږ کړو؛ هغه به د سيند غاړې ته راشي او په خبره به ورسره پوه شو.
_که رانه غی ؟.
_نو بيا به په بېړۍ کې پاتي يو.
د شورماشور غږ راغی؛ پوليس ول؛ شېبه وروسته يې صليب شوي جسدونه راکښته کړل؛ په ځانګړو ګاډيو کې يې کېښودل او له هغه ځايه يې يووړل. خلک هم ورور ورو په خپلو کارونو پسې لاړل.
دوی دواړه هم په يوه کښتۍ کې کېناستلې. بېړۍ حرکت وکړ؛ هونورين وويل:
_د سارک په جزيره کې له څو بېوزله کب نيونکو پرته بل څوک نه دي پاتې. کنت هرژمون چې کله دې جزېرې ته راغی، د غونډۍ پر سر يې له لرګيو يو ښکلی کور جوړ ک؛ د ورځې به په همدې کور کې و، خو دشپې به له خپل لمسي (فرانسوا) سره ځنګله ته تلو.
د ځنګله په دې ويرانو کې ډېرې پلټنې شوې دي، خو تر دې دمه هېچا هم کوم ګنج نه دی موندلی. کنت هرژمون وايي چې دا جزيره يو وخت د بوهم د پاچاهانو او شهزادګانو د اوسېدو ځای و؛ دلته لا اوس هم د پخوانيو پاچاهانو ځيني اثار ښکاري چې د ويرانو په بڼه پاتې دي.
يوه بله خبره هم ده؛ زاړه کب نيونکي وايي،چې د لوی سيند اوبه شفا بښونکې دي؛ که څوک د دې سيند يو غوړپ اوبه وڅښي، په بدن کې يې ټولې ناروغۍ له مينځه ځي؛ ما خپله څو ځله له همدې سينده اوبه څښلې دي؛ خوند يې ښه نه و، خو د پښو دردونه مې ليري شول.
هونورين غلې شوه؛ورونيک ته يې وکتل؛ د هغې تور وېښته شمال يوې خواته اړولي وو؛ داسې ښکارېدله چې د دې خبرې نه اوري او يواځي د خپل زوی فرانسوا په فکر کې ډوبه ده. ورونيک په رښتيا هم د خپل زوی په اړه فکر کاوه، خوکله کله به يې په ذهن کې د استفان مارکس څېره هم راګرځېده؛ احساس يې کاوه چې هغه ورباندې ګران دی؛ د استفان مارکس هم دا خوښېږي، خو تر اوسه يې لا يو بل ته د مينې خبره نه وه کړې.
لمر لودلی و چې بېړۍ ساحل ته ورسېده؛ باد په ارامۍ سره لګېده؛ د ځنګله ګڼې ونې توربخونه ښکارېدلې او ځای ځای د ونو له څانګو څخه د ويرانو د زړو دېوالونو څوکې راوتلې وې.
دواړو غوږ ونيو؛ په ساحل کې چوپتيا وه، خو کله کله به د يوه حيوان کوکې ته ورته تېره غږ انګازې جوړې کړې. ټاپو داسې غلی و لکه د مرګ سيوری چې ورباندې خپور وي.
د ورونيک زړه له تشويشه ډک و. په زړه کې يې نهيلي ور تېرېدله. يوه شېبه تېرو يادونو په مخه کړه؛ کله چې به دې جزېرې ته راغله، فرانسوا به منډې ور وهلې؛ خوله به يې له خندا ډکه وه؛ د مور غېږې ته به يې په بيړه ځان ورساوه او دواړو به يو بل ښکل کړل، خو نن پر ټولو ونو وېرونکې چوپتيا پرته وه.
د هونورين په زوروره چيغه يې جټکه وخوړه:
_استفان.
وخت ووت، څوک ښکاره نه شول.
هونورين وويل:
_وړاندوينه مې سمه وه؛ ښه احساس نه لرم؛ د استفان درک نشته.
ورونيک په خبره کې ور ولوېده:
_ويده به وي!
هونورين سړه سا واخيسته:
_نه، هغوی خبر وو چې موږ راځو؛ خوب ته هم ډېر وخت پاتې دی، زړه مې دربېږي.
ورونيک فکر په مخه کړه ؛ تېر ژوند يې له غمونو ډک و؛ خو اوس يې هم د يواځيني زوی د مړی، ژوندي درک نه ورته مالومېده.
هونورين وويل:
_شپه به په بېړۍ کې تېره کړو او د تيارې له ټولېدو سره سم به جزېرې ته لاړ شو.
ورونيک سترګې پټې کړې؛ له بڼو يې بېلې شوې اوښکې پر غومبرو لارې واېستې؛ ورو يې وويل:
_سخته ده؛ له اندېښنې به مړه شم؛ ښه به دا وي چې همدا اوس له بېړۍ کښته شو.
د بېړۍ خاوند ته غوسه ورغله:
_زه ځان او خپله بېړۍ په خطر کې نه شم اچولی؛ همدا ماته ګوډه بېړۍ مې د اولادونو نفقه ده؛ ښه به دا وي چې شپه په بېړۍ کې تېره کړو.
دا يې وويل؛ پړی يې د يوې تيږې تر تېرې ژۍ را تاو کړ؛ کلکه غوټه يې ور واچوله.
ورونيک ټوله شپه سترګې پټې نه کړې، له ځنګله وېروونکې چيغې راتلې؛ دې يواځې ستورو ته کتل.
د سپېدو له چاودېدو سره رڼا شوه؛ د ځنګله ګڼې ونې ويروونکې ښکارېدلې. لمر راوخوت؛ اوس نو ځنګل تر ډېره ښکارېده؛ د غونډۍ پر سر د کنټ هرژمون ماڼۍ ولاړه وه، خو په ماڼۍ کې د ژوند نښه نه مالومېدله.
دواړه ميرمنې له بېړۍ څخه کښته شوې؛ ورو مخکې لاړې؛ زنګنونه يې لړزېدل… په لاره کې يې هيڅوک ونه ليدل؛ ان هغه کب نيونکي هم نه ښکارېدل چې هر سهار به د سمندر خواته په ښکار پسې روان ول.
دواړه په احتياط مخ پورته ختلې؛ ماڼۍ ته نېږدې يو ناڅاپه د ټوپک ډز واورېدل شو. له دوهم ډز سره د يوه چا چيغې پورته شوې. هغه مرسته غوښته. ورونيک غوږ ونيو، دا غږ د هغې د پلار کنت هرژمون و. هونورين همالته ودرېده، خو ورونيک په بيړه ځان کړکۍ ته ور ورساوه؛ سالون ته يې وکتل؛ يوه قوي سړي يې پلار ته سوکان نيولي وو. ورونيک وحشت واخيسته؛ پنځلس کاله مخکې صحنه يې بيا سترګو ته ودرېده. په همداسې يوه ورځ يې خاوند( ورسکي ) د دې د پلار پر ټټر ناست ، له تېرې چاړې سره ليدلی و .
ورونيک څنګ بدل کړ؛ بلي کړکۍ ته ور وګرځېد؛قوي سړی د شا لخوا د ورسکي په څېر ښکارېده؛ څېره يې نه شوای ليدلی. د ورونيک په زړه کې ور وګرځېدل، چې ورسکي مړ دی؛ هغه به په زندان کې سا ورکړې وي.
وروسته يې يو ناڅاپه ټکان وخوړ:
_نو دا سړی څوک دی؟
په دې وخت کې کنت هرژمون چيغه کړه!
_ای قاتله! که ما مړ هم کړې، بيا به هم خپل هدف ته ونه رسېږې. زه پوهېدم چې ته به دلته راځې، خو د معجزې تيږې ته به ونه رسېږې!
ورونيک له ځان سره وويل:
_د معجزې تيږه! څه مانا؟
ډز شو، کنټ هرژمون چيغه کړه.
ورونيک ځان کابو نه شوای کړای؛ زوروره چيغه يې له خولې راووته. سړي مخ ور واړاوه؛کړکۍ ته راغی؛ ورونيک ته يې وکتل، په زوره يې وخندل.
سړي دروازه خلاصه کړه؛ ورونيک يې تر مټ ونيوله او په کشولو يې کوټې ته ننه ايسته. د ورونيک پښې بې سېکه وې او په وېره يې د خپل پلار جسد ته کتل. وروسته يې د مستخدمينو مړو ته هم پام شو؛ هغوی په ګوليو ويشتل شوي وو.
سالون د سړي خندا ونيو:
_زه دې وپيژندلم؟
ورونيک مخ ور واړاوه؛ زړه يې له ويرې خولې ته راغی؛ په زحمت يې وويل:
_ورسکي، ته!
٣_ د مرګ غږ
ورونيک پنځلس کاله وروسته خپل خاوند وليد؛ ورسکي نه و مړ. دا ورسکي و چې پر ټوله جزيره يې د وحشت سيوری غوړولی و.
ورسکي له شهوته ډکې سترګې د ورونيک له لوڅې غاړې نه اړولې؛ خو ورونيک د خپل پلار په وينو لړلي جسد ته کتل او پرته له دې چې څه ووايي، سر يې وځړېد. وروسته يې يو ناڅاپه پورته وکتل؛ چيغې يې کړې:
_ووايه! زوی مې چېرته دی؟
ورسکي په زوره وخندل:
_زموږ د دواړو زوی.
_غواړم هغه ووينم.
ورسکي په ملنډو وويل:
_بيړه مه کوه، وبه يې وينې.
ورسکي قوي سړی و؛ د مټو غوښې يې د ورزشکارانو غوندې پېچلې ښکارېدلې؛ لنډه غاړه او کوچنی سر يې درلود؛ ککرۍ يې وړو خړو ويښتو پوښلې وه. له څېرې څخه يې د بېرحمې نښې له ورايه ښکارېدلې، خو له دې سره سره يې جزابې سترګې درلودې.
ورسکي يوې څوکۍ ته لاس ور وغزاوه؛ کېناست؛ بلې څوکۍ ته يې اشاره وکړه؛ ويې ويل:
_کېنه، زموږ خبرې به اوږدې وي.
ورونيک غولي ته کتل.
ورسکي وخندل:
_خپل خاوند دې له پنځلسو کلونو وروسته وليد؛ خوشاله نه شوې؟
ځواب يې وانه ورېد.
ورسکي وويل:
_په جزيره کې دا وحشت ما راوستی؛ څوک چې وژل شوي؛ امر يې ما ورکړی دی؛نو ته هم بايد له ما اطاعت وکړې.
يودم پورته شو؛ د سالون تر کونجه لاړ؛ بېرته راوګرځېد؛ په غوسه يې وويل:
_زما د خبرو په وړاندې مې بې اعتنا کسانو ته غوسه راځي.
ورونيک هماغسې ځمکې ته کتل.
ورسکي وويل:
_زه يو وخت درباندې ګران وم؛ داسې نه ده؟
ورونيک پورته وکتل؛ چيغه يې کړه!
_نه، له تا مې تل کرکه درلوده.
ورسکي وخندل:
_دروغ وايې؛ پر تا ګران وم او هغه وخت مې د ژوند تر ټولو غوره ورځې وې چې له تا سره تېرې شوې.
ورسکي غلی شو، خو دې سکوت ډېر دوام ونه کړ، ويې ويل:
_ته اوس هم راباندې ګرانه يې، خو حالاتو زما او ستا تر مينځ بېلتون راووست؛ ته پاک زړه لرې؛ سترګې دې لا اوس هم ښکلې او زيږې دي، خو ستا پلار موږ سره بېل کړو؛ باور وکړه، ته نه يې ملامته؛ ته زما له پاره غوره ميرمنه وې؛ خو ستا پلار تحقير کړم؛ ويې ځورولم او ماته يې په ټيټه سترګه وکتل. د بيلتون په دې اوږده موده کې مې يوه شېبه هم له ياده نه يې وتلې.
ورسکي غلی شو؛ ورونيک ته يې وکتل؛ ويې ويل:
_د پلار د بد چلند له لاسه دې مجبوره شوم چې په نړيواله جګړه کې برخه واخلم، خو ژوندی راووتم؛ کله چې جګړه خلاصه شوه، بيا مې هم ستا په اړه فکر کاوه. هغه وخت مې واورېدل چې ته يواځې يې؛ پلار دې زما له زوی، فرانسوا سره ژوند کوي. فکر مې وکړ چې زما د ګرانښت له سببه به له خپل پلاره بېله شوې يې؛ خوشاله وم؛ ژوند ته مې تمه پيدا شوه، خو وروسته پوه شوم چې له پلاره بېلتون دې بل علت درلود. په دې هم وپوهېدم چې ستا پلار دې جزېرې ته د يوه لوی ماموريت له پاره راغلی و؛ ما هم په بدل نوم جزېرې ته ځان راورساوه؛ پلار مې دې څاره؛ تل ورپسې وم؛ بايد پوهېدلی وای چې پلار دې په دې جزېره کې څه کوي، خو پلار دې هوښيار سړی و؛ ويې پېژندلم او د جاسوسي په تور يې زندان ته ولېږلم.
ورسکي وټوخل؛بېرته يې خپلې خبرې وغزولې:
_زه د بوهم د يوه پخواني پاچا کړوسی يم، خو دوی په زندان کې له غلو او قاتلينو سره په يوه کوټه کې واچولم؛ زما د ژوند تر ټولو ښه وخت زندان رانه وخوړ. ښه شو، وتښتېدم، که نه هلته به له ډېرې خواشينی مړ وای. په زندان کې په ځينو پټو رازونو پوه شوم؛ له تېښتې راپدې خوا هره ورځ د همدې رازونو په سپړلو پسې ګرځم.
ورسکي د ميز له سره له اوبو ډک ګيلاس ور پورته کړ، ويې ويل:
_په زړه کې مې يو پټ راز دی، خو که می ته مينه ومنې او ګډ ژوند راسره وکړې، درته وبه يې وايم.
ورونيک په بيړه ودرېده؛ په دقت يې ورسکي ته وکتل؛ ورسکي ور نږدې شو؛ ورو يې وويل:
_دا موضوع مهمه ده؛ که ورباندې وپوهېږې؛ حيرانه به شې، خو لومړی دا راته ووايه چې له ما سره مينه لرې که نه؟
ورونيک کړکۍ ته کتل؛ په ذهن کې يې يواځې د خپل زوی فرانسوا څېره ور ګرځېده.
ورسکي وويل:
_ راځه پخوانۍ خبرې هېرې که! بېرته به له سره خپل ژوند پيل کړو.
ورونيک غلی وه.
ورسکي د هغې تر لوڅ مټ ګوتې را تاوې کړې په غوسه يې وويل:
_بدمرغې ښځې، غوږ ونيسه! ورسکي له تا سره خبرې کوي او ته بې تفاوته يې.
ورونيک په بيړه ځان شاته کړ؛ ورسکي وويل:
ته زما ميرمن يې؛ هر څه هېر کړه؛ نه غواړم چې له تا څخه کرکه وکړم.
ورونيک په غريو کې وويل:
_زه ستا کنيزه نه يم.
ورسکي وخندل:
_يې، زه په ټوله نړۍ کې تر ځان لوړ کس نه وينم؛ غواړم چې زما هره خبره ومنې او له ما څخه اطاعت وکړې. ايا دا وړانديز منې؟ ته بايد د زړه له تله له ما سره مينه ولرې. واوره! زه د نړۍ په هره برخه کې کسان لرم؛ ټول زما تر امر لاندې دي؛ کولای شم چې ان په يوه هېواد حکومت وکړم؛ نو ته هم بايد يواځې زما تر امر لاندې واوسې!
ورونيک غلی وه.
ورسکي خپل سر وخوځاوه:
_ډېر ښه، تا تر اوسه د ورسکي اصلي څېره نه ده لېدلې؛ پښيمانه به شې.
ورسکي د اوبو غوړپ وکړ، ويې ويل:
_ته بايد په ځينو نورو خبرو هم پوه شې. د جګړې په پيل کې د مجبوريت له مخې المان ته تلم، خو مخکې تر هغه مې يو چا ته پيسې ورکړې چې ستا پلار وڅاري، خو په زندان کې يو لوی راز را معلوم شو؛ وروسته وپوهېدم چې ستا پلار هم د هماغه راز په مالومولو پسې دی. کله چې جزېرې ته راغلم، څو زاړه کتابونه مې وموندل؛ ومې لوستل؛ د راز د سپړلو په اړه ډېر څه پکې ليکلي و، خو نتيجه يې ورنه کړه؛که په دې اسرارو پوه شم، نو ورسکي به د يوه فوق العاده قدرت خاوند شي. زه پر يوې نرۍ لاره روان يم؛ تر ما مخکې هم ډېر کسان پر دې لاره تللي دي، خو تراوسه يې دا اسرار نه دي کشف کړي. له ماسره د دې اسرارو په پيدا کولو کې مرسته وکه؛ هغه وخت به د ملکې په څېر ژوند ولرې.
ورسکي غلی شو؛ ناڅاپه يې مېز ته سوک ورکړ؛ ويې ويل:
_ته دوه لارې لرې؛ کومه يوه يې منې؟ ملکه کېدل که پر صليب را ځوړندېدل؟
د ورونيک زړه ولړزېد.
ورسکي وويل:
_يوه د نيکمرغۍ لاره ده او بله هم د ذلت او مرګ؛ راته ووايه کومه يوه يې منې؟
د ورونيک شونډې وخوځېدې:
_مرګ
ورسکي وخندل:
_خو دومره اسانه مرګ هم نه دی.
ورونيک په خبره کې ور ولوېده:
_په غلامۍ دې يې بلا وګرځي.
ورسکې چيغه کړه!
_ته به له خپل زوی سره يو ځای ومرې!
ورونيک په غريو کې وويل:
_پروا نه کوي.
ورسکي غلی و؛ وروسته يې په ټيټ غږ وويل:
_سمه ده ستا تر مخ به د فرانسوا پر غاړه چاړه راکش کړم، خو بيا هم فکر وکړه؛ تر اوسه لا وخت لرې.
ورونيک خپلې سترګې پټې کړې؛ ورو يې وويل:
_وروستی ځواب مې همدا دی! مرګ.
ورسکي چېغه کړه!
_له ما نه دومره کرکه لرې! د ځان او يواځيني زوی مرګ غواړې، خو ماته نه تسليمېږې! ته يوه مغروره او بې حيا ښځه يې.
ورسکي خپل سر په دواړو لاسونو کې ټينګ ونيو، ويې ويل:
_خدايه! څه اورم! نه پوهېدم چې دا رذيله ښځه به له ما دومره کرکه ولري.
يو ناڅاپه په ګونډو شو؛ په پوست غږ يې وويل:
_هېله کوم، اوس هم راباندې ګرانه يې؛زما وړاندېز ومنه؛ راځه له سره به يو خوشاله ژوند پيل کړو. واوره! په ماشومتوب کې مې په خپل لاس حيوانات تر غاړو نيول؛ لغتې به يې وهلې، خو سا به يې زما په لاسونو کې وخته. ښه مې په زړه دې، مور مې د اتيلا په نوم يادولم. اتيلا يوه تاريخي وحشتناکه څېره ده؛ ده په زرګونو کسان وژلي وو، خو مور مې له دې نوم څخه خوند اخيست؛ وروسته يې د مرګ نوم راباندې کېښود، خو اوس دا اتيلا د خپلې مينې په وړاندې په ګونډو دی. جلاد هېڅ وخت نه ژاړي، خو زه تاته التماس کوم؛ ما وبښه ! ګډ ژوند به پيل کړو؛ زوی به مو هم راسره وي؛ هيڅ غم به ونه لرې.
ورونيک په حيرانۍ ورته کتل:
ورسکي په غريو کې وويل:
_ما ډېر قتلونه کړي دي؛ ويريږم، تا ونه وژنم.
ورونيک کړکۍ ته کتل.
ورسکي ته يودم غوسه ورغله؛ له خولې يې لاړې بادېدلې، چيغې يې وهلې … د سالون له يوه سره بل سر ته تلو او بېرته راتلو.
ورونيک ته نږدې ودرېد او په غوسه يې د هغې لوڅې اوږې ته ټکان ورکړ. ورونيک په بيړه شاته شوه، خو ونه توانېده چې خپله اوږه د هغه له قوي منګولو خلاصه کړي. ورسکي د لېونيانو په څېر چيغې وهلې:
_ته نه پوهېږې چې د صليب پر سر مړينه څومره درد لري؛ راشه ما ومنه او له مرګ څخه ځان وژغوره.
ورونيک څو ځله خپلې اوږې ته ټکان ورکړ،خو د سړي منګولې ټينګې وې؛ نهيلي شوه؛ غلې کېناسته. يو ناڅاپه يې اوږه وخوځوله؛ دوه ګامه شاته شوه؛ د ميز پر سر د ورسکي ايښې توپانچه يې ور واخيسته او درې پرله پسې ډزې يې وکړې. دوه ګولۍ د ورسکي له غوږه تېرې شوې او درېيمه هم پر چت ولګېده.
ورسکي وخندل:
_ ډېره بېرحمه يې!
مخکې ورغی؛ خلاصې ګوتې يې سره وروستې او ورونيک يې پر ټټر په سوک ووهله. ورونيک پر څوکۍ ورغله او ځای پر ځای کېناسته. ورسکي شاوخوا وکتل؛ پړی يې را واخيست او ښځه يې پر څوکۍ پورې کلکه وتړله. سړه سا يې واخيسته، ويې ويل:
_ورسکي د ښځو په لاس نه مري.
وروسته يې يودم وخندل:
_خپله دې مرګ وغوښت. خو مرګ به دې اسانه نه وي؛ تر مړينې مخکې بايد شکنجه شې، وژاړې او په خپله له خدايه مرګ وغواړې، خو لومړی به د خپل ژوند يو راز درته ووايم. تر تا مخکې مې له يوې بلې ښځې سره واده کړی و. له هغې ښځې هم يو زوی لرم؛ اوس مې هماغه زوی ښی مټ دی او زما ټول اوامر پر ځای کوي. راينولډ نومېږي؛ پنځلس کاله عمر لري، خو په توره وهنه کې يې وړې ده؛ هغه بايد ستا له زوی فرانسوا سره د مرګ مبارزه وکړي.
وروسته يې يودم وخندل:
_ولې ژاړې! تن په تن جګړه ده؛ يوه لنډه جګړه.
ورونيک په ژړا کې وويل:
_فرانسوا هم ستا زوی دی.
_خو زه له دې جګړې څخه خوند اخلم. ډاډه يم چې راينلوډ بريالی دی؛ غواړم چې ستا زوې (فرانسوا) په وينو لړلی ووينم.
ورسکي غلی شو؛ شېبه وروسته يې وويل:
_ښه نو، تر اوسه لا په خپله خبره ټينګه ولاړه يې؟
_هو ، د تل په څېر کرکه درنه لرم.
ورسکي ټيټ شو؛ د ښځې اوږې ته يې سوک ورکړ؛ چيغه يې کړه!
_ستا سزا له همدې شېبې پيل شوه.
ورونيک يې تر څڼو ونيوله؛ د هغې سر يې له کړکۍ وايست، ويې ويل:
_وګوره، په ټوله جزيره مې څنګه وحشت راوستی دی! اوس دې نو د خپل زوې فرانسوا د مرګ شاهده و اوسه. هغه به ستا د سترګو په وړاندې ووژل شي. که ته له ما کرکه لرې، نو زما هم پر تا رحم او شفقت نه دی پيرزو. دواړه به د سپيانو په شان له مينځه لاړ شئ.
ورسکي په بيړه د ښځي لاسونه پر کړکۍ پورې وتړل او له کوټې ووت.
د باندې يې چيغه کړه!
_ورسکي خپل غچ اخلي.
٤_ د مرګ پر لاره
ورونيک يواځې وه؛ دې په راوتلو رډو سترګو د خپل پلار جسد ته کتل؛ پلار يې هم خلاصې، سپينې سترګې ورته نيولې وي. ورونيک له مړينې نه ډارېده؛ هغې په دې اووه لس کاله کې داسې خوشالي نه وه ليدلې چې په ژوند پورې خپل زړه وتړي، خو د خپل يواځينې زوی فرانسوا د مرګ له لاسه يې پر زړه وېره تېرېدله. ټول بدن يې لړزې اخيستی و. اه، د مور پر وړاندې د ځوان زوی وژنه سخته وه، خو وروسته يې په زړه کې تمه پيدا شوه؛ ورسکي که هر څومه بېرحمه وي، څنګه به خپل اولاد وژني!
د څنګ له کوټې يې ټيټ غږونه واورېدل؛ ورونيک پوهېده چې ورسکي له خپلو ملګرو سره خبرې کوي. ورونيک سړه سا واخيسته؛ شونډې يې وخوځېدې:
_اه. فرانسوا، ته چېرته يې!
له کړکۍ څخه نری باد راته؛ اسمان شين و او د سمندر شنې ارامه اوبه تر ليرې ښکارېدلې.د ورونيک په ذهن کې تېر وختونه ور وګرځېدل؛ يو وخت له کوچني فرانسوا سره د همدې سمندر پر ژۍ ارامه ګرځېدله؛ وړوکی ماشوم به يې په غېږ کې ونيو؛ غومبرې به يې له ډېرو ښکلولو ور سره کړل؛ خو څو شيبې وروسته به يې همدا نازولی زوی په همدې ساحل کې وژل کېده.
د ورونيک پر اننګو تودې اوښکې راماتې شوې. ورو يې وويل:
_اه! ګرانه فرانسوا! مور دې وبخښه! زه ملامته يم؛ که مې ته يواځې نه وای پرېښی، نن به مې دا صحنه نه لېده.
په دهلېز کې ګڼ غږونه واورېدل شول؛ د ورسکي غږ تر ټولو لوړ و، هغه ويل:
_کارونه سم دي؛ تاسو دواړه کيڼ لور ته وګرځئ؛تاسو هم د ځنګله خوا ونيسئ؛ هر يو بايد خپله وظيفه وپيژني.
چوپه چوپتيا شوه؛ ورونيک سترګې پتې کړې، د يواځيني زوې د مرګ لېدل سخت و.
د ورسکي غږ يې واورېد:
_مخکې راشئ؛ هماغه ځای سم دی؛ دلته ودرېږئ!
ورونيک هماغسي خپلې سترګې پټې نيولې وي.
د ورسکي خندا يې واورېده:
_فرانسوا بايد د خپلې مور د سترګو په وړاندې ووژل شي.
ورونيک په زحمت سترګې پرانيستې؛ له کړکۍ يې د باندې وکتل؛ دوه پټ مخې کسان يو بل ته مخامخ ولاړ وو؛ په لاسونو کې يې تورې ښکارېدلې.
ورونيک چيغه کړه!
_خدايه! تر دې کوم بل لوی وحشت نشته.
يو بل ته مخامخ ولاړو کسانو سپينې جامې اغوستې وې؛ تر ملاوو يې چرمې کمربندونه را تاو ول؛ يواځې سترګې يې لوڅې وې.په دې دواړو ځوانانو کې د يوه مرګ حتمي و.
ورونيک ته هغه ليک ور په ياد شو چې له خپل ملګري پاتريس بلوال څخه يې د مرستې غوښتنه پکې کړې وه، خو د ارسن لوپن راتګ ته يې کومه هيله نه درلوده؛ دا پوهېده چې د فرانسوا مرګ نږدې دی.
ورسکي په زوره وخندل:
_ښه نو څه ته ماتله ياست؟ شروع يې کړئ!
ورونيک ورسکي ته وکتل؛ هغه مغرور ولاړ و؛ په څېره کې يې د خپګان نښه نه ښکارېدله.
ورسکي چيغه کړه!
_وخت مه ضايع کوئ!
تورې وجنګېدې. ورونيک خپل باڼه سره ور وستل، خو مورني احساس يې دې ته نه پرېښودله چې خپلې سترګې پټې کړي؛ بېرته يې سترګې پرانيستې؛ د يوه ځوان له مټ څخه وينو دارې وهلې.
د تورو شرنګا وه؛ دواړو جنګياليو هڅه کوله چې خپل حريف له پښو وغورزوي؛ يو ځل به يو مخکې شو بل به شاته لاړ، بيا به همدا صحنه د مقابل لوري په ګټه تکرار شوه. سپينې تورې لمر برېښولې.
ورونيک ناڅاپه يو څه وليدل؛ د يوه جنګيالي په لاس کې دسمال و؛ دا دسمال به فرانسوا ورسره ګرځاوه. د ورونيک له سترګو اوښکې وڅڅېدې. د فرانسوا مټ ټپي و. مور چيغې وهلې! فرانسوا… فرانسوا… خو د تورو شرنګا د هغې تر غږه لوړه وه.
فرانسوا ورو ورو کمزوری کېده، ناڅاپه توره ترې ولوېده.
ورسکي چيغه کړه!
_هله نو، ډارن هلکان مې نه خوښيږي.
فرانسوا تورې ته لاس کړ او په يوه ټوپ يې ځان تر راينلود ورساوه، خو راينلوډ په چټکۍ سره ځپل ځای پرېښود او د فرانسوا توره په هوا کې پاتې شوه. ورونيک د خپل زړه دربا په خپله اورېدله؛ خپل زوی فرانسوا ته يې دعاوي کولې.
فرانسوا په چټکی سره توره پورته کړه؛ چمن لوند و؛ د راينلوډ پښه وښويده او د فرانسوا توره د هغه پر سر راغله، خو مخکې تر دې چې توره د راينلوډ سر ته سيخه شي؛د فرانسوا پر غوږ دروند سوک ولګېد، هلک پر ځمکه ولويد، ورسکي په بيړه د فرانسوا پر ټټر کېناست.
د ورونيک سترګې رډې راختلې وې. هغی د ورسکي په لاس کې له نيولې خنجر څخه سترګې نه اړولې. د ورسکي لاس په شدت سره ټيټ شو او چاقو تر لاستي پورې د پراته ځوان ( فرانسوا ) په اوږه کې ننوت.
ورونيک سترګې پټې کړې؛ پر لاسونو يې زور راووست، خو پړی ټينګ و.
له خندا ډک نږدې غږ يې واورېد:
_د فرانسوا مرګ دې په خپلو سترګو وليد، خو ته تر اوسه لا ژوندی يې او زړه دې نه دی درېدلی!
ورونيک سترګې پرانيستې. ورسکي په سالون کې ولاړ و.
ورونيک تو کړل، لاړې د ورسکي پر مخ ولګېدې.
دروازه وټکېده او يو په عمر پوخ سړی کوټې ته راننوت. ورسکي په غوسه وويل:
_اوتو څه خبره ده؟
د اوتو ژبه بنده شوه:
_په، په، په جزيره کې يو ناشناخته سړی ليدل شوی دی.
ورسکي پر خپل مخ لستوڼی تېر کړ، ويې خندل:
_لکه چې بيا نشه يې، چټياټ وايې!
_نه صيب! ما په خپله وليد؛ کونورا هم شاهد دی؛ هغه هم همالته و.
د ورسکي د تندي ګونځې ژورې شوې:
_څه ډول سړی و؟
اوتو وويل:
_په ځنګله کې مو وليد؛ له تنې قوي مالومېده؛ کله چې يې زموږ غږ واورېد منډه يې واخيسته او په ګڼو ونو کې ورک شو.
ورونيک له ځان سره وويل:
_ډاډه يم، دا ارسن لوپن دی.
ورسکي وويل:
_ونه پوهېدی چې چېرته لاړ؟
_نه صيب! شايد په کومه مخروبه کې پټ وي.
ورسکي يوه شېبه غلی و؛ وروسته يې وويل:
_ښه نو، له دې وروسته بايد ډېر احتياط وکړو.
اوتو په وېره وويل:
_شايد يو نفر نه وي.
ورسکي په غوسه وويل:
_ورسکي ډار نه پيژني؛ که لس نفره هم وي، څه نه شي کولای. ښه ، دا ووايه چې کونورا چېرته دی؟
_له پله سره و؛ د نوي راغلي سړي د پښو پلونه يې تعقيبول.
ورسکي وخندل:
_کونورا تکړه سړی دی؛ د دې جزېرې لويشت لويشت ځمکه ور مالومه ده؛ نه شې ترې خلاصېدای.
وروسته يې ورونيک ته وکتل؛ په ملنډو يې وويل:
_ښه نو په پای کې يو څوک درپسې راغی، خو ډېر ناوخته .
د اوتو غږ يې واورېد:
_دا ښځه څوک ده؟
ورسکي په بيړه مخ ور واړاوه:
_په تا پورې اړه نه لري!
_خو موږ سره ملګري يو، بايد پوه شم.
ورسکي چيغه کړه!
_احمقه! هېر دې شول، ته او کونورا ابدي بنديان وئ، خو ما له زندانه په تېښته کې مرسته درسره وکړه؛کار مې درکړ او تاسو هم ومنله چې په پټو سترګو به زما خدمت کوئ؛ اوس په کوم جرات له خپل رييس څخه پوښتنه کوې؟ هه!
د اوتو سر وځړېد.
ورسکي د ورونيک لاسونه خلاص کړل؛ هغه يې تر مټ ونيوله او په کشولو کشولو يې تر بلې کوټې بوتله.
وخت تېر شو؛ ورونيک يواځې د فرانسوا په اړه فکر کاوه. زړه ته يې لوېدلې وه چې دا به هم په سخت مرګ مري.
شپه شوه؛ ورسکي راغی او د ورونيک سترګې يې ور وتړلې.
ورسکي په لوړ غږ وويل:
_اوتو!
دروازه خلاصه شوه؛ اوتو په وره کې ودرېد. په وېره يې وويل:
_رييس صاحب! لا هم په خپل تصميم ولاړ ياست؟
_هو، خو داسې احمقانه سوالونه مې نه خوښيږي.
اوتو غلی شو.
ورسکي وويل:
_ګاډۍ دې راوسته؟
_هو صيب.
ورسکي او اوتو په ګډه د ورونيک پښې او لاسونه ور وتړل؛ له ځمکې يې پورته کړه او په ګاډۍ کې يې پرېيسته. کونورا هم راورسيد او له اوتو سره يې په ګډه ګاډۍ ته حرکت ورکړ. باران تېز و؛ ګاډۍ په خټو او چکړو کې په زحمت مخکې تله.
ورسکي شاته وکتل؛ په غوسه يې وويل:
_دا څه دي؟
په تياره کې يې د اوتو غږ واورېد:
_صيب! د فرانسوا وفاداره سپی په موږ پسې روان دی.
ورسکي د سپي تر ګيډې پښه لاندې کړه؛ سپی يو ګز هوا ته پورته شو؛ پر ځمکه ولوېد؛ کوړنچ يې وهل ؛ په پښو ودرېد او بېرته په دوی پسې روان شو.
پر لوړو غونډيو واوره اورېدله او په واوره کې د ګاډۍ تګ قوي مټې غوښتې. وخت ووت؛ يوه باغ ته ورسېدل؛ دا باغ د ماکونوک د چمن په نوم يادېده؛ ورسکي امر وکړ چې همالته سا سمه کړي. ټول ودرېدل؛ ورسکي وويل:
_اوتو، شراب شته!
اوتو وخندل:
_اوتو له شرابو پرته ژوند نه شي کولای.
د اوږده بالاپوښ
