سرگردانی زنان نان‌آور بلخ در جاده‌های مزارشریف
شماری از زنان در شهر مزار شریف که تنها نان‌آور خانواده‌های‌شان هستند، صبح زود به خاطر پیدا کردن کار بیرون می روند اما بیشتر روزها دست خالی به خانه باز می گردند.
به گزارش تلویزیون سحر افغانستان، زنان نان آور در بلخ می گویند که همه‌روزه ساعت ۵:۳۰ صبح به دنبال کار از خانه خارج می شوند اما بیشتر روزها بدون انجام کاری، دست خالی به خانه باز‌می‌گردند. این زنان افزایش بهای مواد خوراکی و سوخت را از چالش‌های جدی زند‌گی‌شان می‌دانند و از نهادهای امدادرسان می‌خواهند تا برای بهبود وضعیت آنها کاری انجام دهند.
«رقیه» زنی بزرگ‌سال است که به دنبال کار آمده است. همین که برایش گفتم از زند‌گی‌ات قصه کن، اشک چشمانش جاری شد و گفت: «من که زندگی ندارم، از چه برایت قصه کنم!».وی که روزهای دشواری را سپری کرده است. می‌گوید: چند ماه پیش دو پسر جوانش که یکی تازه‌داماد نیز بوده، از سوی تفنگ‌داران ناشناس به قتل رسیده‌اند و پس از آن تمام مشکلات زندگی بر دوش وی افتاده است.
رقیه افزود: «شوهرم پیر و ضعیف است و توان کار را ندارد. خودم هم هر روز برای کار این‌جا می‌آیم، اما بیشتر روزها کار پیدا نمی‌شود و دست خالی به خانه می‌روم. از زندگی سیر شده‌ام. اگر یک مهمان به خانه بیاید، یک بخاری ندارم، نان ندارم و حتی یک فنجان چای ندارم و شرمنده ام».
صفیه (نام مستعار) زنی میان‌سال، امروز از بخت خوش کار پیدا کرده است. وی در قبال ۱۲۰ افغانی در روز سبزی می‌چیند. صفیه از نرسیدن کمک نهادهای امدادرسان به نیازمندان اصلی انتقاد می‌کند و می‌گوید: «در این روزهای زمستان از وقت نماز صبح تا شام به روی زمین‌های پر از نم کار می‌کنم تا یک لقمه نان به خانه ببرم. اگر از همین کمک‌های ملل متحد برایم برسد، هیچ وقت از خانه بیرون نمی‌شوم.»
به گزارش هشت صبح، زنانی که در جاده‌های مزار شریف به دنبال کار می‌گردند، هرکدام با چالش‌های جدی در زندگی روبه‌رو هستند. بادام‌گل (نام مستعار) یکی دیگر از زنان میان‌سال است که شوهرش از گوش ناشنوا و پسر شانزده‌ساله‌اش فلج است و توان کار را ندارد. وی می‌گوید: «تنها خودم نان‌آور خانه هستم. کسی دیگر را ندارم که ما را کمک کند. قیمت‌ها هم خیلی بالا است. من از صبح تا شام کار کنم، باز هم پول یک کیلو گاز نمی‌شود. نمی‌دانم چه کار کنم. افرادی که سرمایه دارند، لطفاً به ما کمک کنند.»
در همین حال زمین‌دارانی که این زنان را به‌عنوان کارگر استخدام می‌کنند، می‌گویند که روزانه حدود پنج زن را به کار می‌گمارند تا در جمع‌آوری سبزی و پاک‌سازی زمین‌ها از علف‌های هرز کار کنند.
«محمدحفیظ»، یکی از زمین‌داران ولایت بلخ، از نبود بازار برای فروش محصولات زراعتی انتقاد می‌کند. وی می‌گوید که نرخ پایین سبزی و نبود بازار برای فروش محصولات زراعتی، سبب شده است که دست‌مزد کارگران هم پایین باشد و آنها نتوانند برای کارگران بیش از ۱۲۰ افغانی در روز بپردازند.
پس از تسلط طالبان و توقیف دارایی های افغانستان، فقر و بیکاری به‌شکل کم‌پیشینه گسترش یافته است. شماری از نهادهای بین‌المللی هشدار داده‌اند که اگر به وضعیت افغانستان توجه فوری نشود، بحران بشری رخ خواهد داد.
براساس آخرین نظرسنجی برنامه غذایی جهان، حدود ۹۸ درصد مردم افغانستان غذای کافی دریافت نمی‌کنند. با این حساب، تنها دو درصد مردم افغانستان به غذای کافی دسترسی دارند.
انتهای پیام.
تگ
