کتاب: خونکار (ناول)
لیکوال: نصیراحمد احمدي
سپوږمۍ وه، سړي منډې وهلې…ساه يې لنډه لنډه کېده، يو ځای ولوېد، بېرته پورته شو، پښې يې بېسېکه وې، پر وچو پاڼو وخوت، زړه يې ولړزېد، شا ته يې وکتل، پر اوږه کې يې نری درد تېر شو، لاس يې ورووړ، ګوتې يې په وينو لندې شوې، څو ګړندي ګامونه يې واخيستل، پښه يې د دوو تيږو تر منځ بنده شوه، پړمخي پرېووت، له خولې يې لاړې وبهېدې، د ولاړېدو سېکه يې نه ليده، يوې ټيټې ونې ته ور وښوېد، د ونې تنې ته يې څنګ ولګاوه، غوږونه يې څک کړل، چوپه چوپتيا وه، چرچرک نارې وهلې….
سړي سړه ساه واخيسته، پورته يې وکتل، يوه ستوري منډه کړه، تر يوه ځايه سپينه رڼا ورپسې وه، وروسته ورک شو.
سړی ښه شېبه غلی ناست و، بيا يې ګېډه توده شوه، لاس يې ورووړ، ټټر يې پر وينو لوند و. ورو ولاړ شو، زړه يې سستي ورکوله…خوا يې راګرځېده…ټوخي واخيست، خو لې ته يې لاس ونيو، ساه يې تر پزې راووته. څو ګامه يې واخيستل، پښې يې درنې وې، وينه يې ورانه ته ورسېده، وروسته يې ښی بوټ هم لوند شو، ټول بدن يې لړزېده….
ځنګنونه يې پر تيږو ولګېدل، باڼه يې سره ور وستل، د کورنۍ غړي يې سترګو ته ودرېدل، لاسونه يې پر ځمکه ولګول، سترګې يې رڼې کړې، پورته يې وکتل، ستوري د اوښکو له لاسه تت ښکارېدل…
سر يې وځړېد، زړه يې ولړزېد، لاسونو ته نږدې يې تور بوټونه ښکارېدل، د يوچا لمن يې پر مخ ولګېده، پاس يې وکتل، بنيادم و، سپوږمۍ د يوه تبر د څوکې پر سر ولاړه وه، تبر په شدت ټيټ شو، د سړي په غاړه کې څړيکه شوه، پر سترګو يې تياره راغله، کيڼ اړخ ته ړنګ شو، وينو داره وکړه، يوه ليکه لندې تيږې د سپوږمۍ رڼا ته وځلېدې…
* * *
يوه پيغله له کلا ووته، باغ ته ولاړه، يوه سپينه جنت کوکۍ (شب پرکه) پر سره ګل ناسته وه، د نجلۍ ګرده لمن له بوټي سره ولګېده، ګل وښورېد، جنت کوکۍ خپل سپين وزرونه ورپول، والوته، په هوا کې له يوه بل پتنګ سره يو ځای شوه، وروسته په شنو پاڼو کې تر سرو مڼو پټ شول.
نجلۍ د لښتي پر ژۍ کېناسته، پلاستيکي چوټې (چپلکې) يې پر شنه چمن کېښودې، لښتي ته يې پښې وروغځولې، اوبه سړې وې.
يو دم يې د ښۍ پښې بټه (غټه) ګوته وتخنېده، اوبو ته يې وکتل، يوه کوچني خړ کب يې د دوو سپينو ګوتو په مينځ کې خوله وهله….نجلۍ پښې ته ټکان ورکړ، کب په اوبو کې مخ پورته لاړ.
نجلۍ ښي لور ته وکتل، د شنو پاڼو له چولو څخه د تاکونو په مينځ کې خړه کوټه ښکارېدله، چوپه چوپتيا وه، يواځي مرغۍ چوڼيدلې….
نجلۍ مخ ته څو لپې اوبه ورواچولې، اوبه وڅڅېدې، سپينه غاړه يې لنده شوه، خوند يې ورکړ، بيا يې لپه ډکه کړه، اوبو له پاسه د مرغۍ خړ چوچوڼی (بچی) راووړ، نجلۍ ور پورته کړ،د مرغۍ د چوچوڼي نوې راوتلې بڼکې لندې وي…نجلۍ د مرغۍ چوچوڼۍ پر شنو وښو کېښود، سهارنی لمر ښه پرې ولګېد، وزرې يې پرانيستې، غلی پرېووت.
نجلۍ يوه شېبه کېناسته، لنډه، لنده زنه يې ځليدله…وروسته د کلا په دېوال کې باغ ته پرې شوې وړه لرګينه دروازه پًرانيستل شوه، يوه په عمر پخه ښځه په وره کې ودرېده، يوې، بلې خواته يې وکتل، په زوټه (زوره) يې وويل:
_غوټۍ!
نجلۍ ولاړه شوه، ورغله، ښځې ته يې وکتل، د هغې څيره نيولې وه.
نجلۍ وويل:
_ولي خپه يې؟!!!
د ښځې شونډې وخوځېدې:
_پلار دي لا نه دی راغلی.
_څه؟!
_هو لورکۍ! تير ماخستن ستا د تره کره و، له هغه سره يې دکاريزه د اوبو په ويش خبرې کولې، ويل يې چې ناوخته راځي.
نجلۍ يوه شېبه غلې وه، وروسته يې شونډې وخوځېدې:
_ما ويل چې په کوټه کې به وي.
ښځې تندی تريو کړ:
_نه!
نجلۍ وويل:
_زړه مه خوره! جانکو د تره کره ور ولېږه، درک به يې مالوم شي.
ښځې وويل:
_ښه ده، زه به ورته ووايم.
نجلۍ د ونو په مينځ کې ولاړې خړې کوټې ته وکتل، په خشکه يې وويل:
_هغه خو لا تر اوسه ويده دی.
* * *
د غرمې سيوری ړنګ و، د کلا تر مخ د مېلمنو اوږده کوټه له کليوالو ډکه وه، ټولو لونګۍ تړلې وې، لمر سوځولې خړې څېرې يې درلودې. پر غولي ليکي ليکي ګيلم (ټغر) هوار و، يوه له اوبو ډکه بدنۍ او دوه تُفدانۍ ايښې وې..
نور غلي ول، يواځي په بر سر کې ناستو سپين ږيرو خبرې کولې…دوی په پسونو کې د ټک ناروغی يادوله، يوه شکايت درلود چې په درې شواروزه کې يې يوولس پسونه مردار شول، بل ټک يوه ساري ناروغي بلله، ويل يې چې مړه پسونه بايد تر خاورو لاندې شي، خو درېيم د دې خبرې مخالف و، ده هر څه د خدای له خوا ګڼل….
داوخت په وره کې يو سړی ودرېد، کليوالو ورته وکتل، د سړي څېره نېولې وه، ويل يې چې ملک عطا الدين په خپله خسر ګنۍ کې هم نه و.
کليوال په اندېښنه کې ول، د کلي ملا وټوخل، په زامت يې وويل:
_زړونه غټ ونيسئ، ملک صيب د بدو سړی نه دی، چېرته به تللی وي، په الله يې وسپارﺉ! پيدا به شي.
.له دې سره يې دېوال ته ولاړې لکړې ته لړزانده لاس ور وغځاوه، په زوره يې وويل:
_يا الله! د خدای د يادولو وخت دی.
شېبه وروسته په کوټه کې يواځې يو سړی پاتې شو، ده کږه پزه درلوده، په ږيره کې يې سپين ډکي ډېر ول، چرتي ښکارېده.
سړی يوه شېبه ناست و، بيا ولاړ شو، په تګ کې يې کيڼه پښه درنه پسې اخيسته، له کوټې ووت، د کلا لويه دروازه يې بېرته کړه، غوټۍ منډه ور واخيسته، پيچلي تور ويښته يې پر تندي پراته ول، وړې سترګې يې سرې ښکارېدلې…په زوټه يې وويل:
_کاکا! د پلارجان مې کوم درک ونه لګېد؟!
د سړي سر وځړېد، ورو يې وويل:
_هر ځای مو پسې ولټاوه، خو…
يوه تېره چيغه يې په غوږو کې ننوته:
_په څه بلاه دې وخوړ؟ هه!
د کتار خړو کوټو تر مخ په عمر پخه ښځه ولاړه وه.
سړي وويل:
_چټياټ مه وايه!!!!
ښځې يودم کوکه کړه، نجلۍ منډه ور واخيسته، ښځه يې تر مټ ونيوله، ورو يې وويل:
_مورې! رسوايي مه جوړوه! رابه شي!
ښځې سړي ته وکتل، چيغه يې کړه!
_ووايه! څه ټکه دې پرې واچوله؟! تر کوم پاڼ دې لاندې کړ، هه؟!
دوه زړې ښځې له کوټې راووتې، په عمر پخه ښځه يې تر مټ ونيوله، په وره يې ننه ايسته.
غوټۍ بېرته سړي ته ورنږدې شوه، په ژړغوني غږ يې وويل:
_کاکا! پلار مې بيګا له تا سره و؟ نه؟!!!
سړي په خپله پزه لستوڼی تېر کړ، شونډې يې وخوځېدې:
_هو! موږ تر ناوخته ناست وو، د اوبو پر سر نه سره جوړېدو، وروسته مو د ځمکې د ويش کاغذونه رامينځته کړل، ښکاره ليکل شوي وو، چې پلار دې د کاريز په اوبو کې دوه شواروزه (١) حق لري، خبره له جنجاله پرته خلاصه شوه، دې ماخستن ناوخته زموږ له کوره ووت.
نجلۍ وويل:
_پلارجان به چېرته تللی وي؟
د سړي سر وځړېد:
_نه پوهيږم. کليوالو هرځای پسې ولټاوه، خو…
کړپ شو، د کلا د لويې دروازې دواړه پلې پرانيستل شوې، پر يوې خرې د شوتلې غټ بار تړلی و، د بار پر سر يو لوی لور ټومبلی ښکارېده، د خرې له دواړو خواوو د شوتلې شنه ډکي ځړېدل. په خرې پسې يوه خيرن ځوان ګامونه اخيستل… دی هډور سړی و، مړه ږيره يې درلوده، سترګې يې غټې وې، پر تندي يې د کالدانې لوی داغ ښکارېده.
سړي ورغږ کړ:
_جانکو!
ځوان، بار پرېښود، ورغی، سړي ته مخامخ ځوړند سر ودرېد.
سړي وويل:
_ته د شپې په باغ کې وې؟
ځوان د (( هو )) په نښه سر وخوځاوه.
د سړي شونډې وخوځېدې:
_د باغ د ېوال ته نږدې عمومي لاره ده، کوم غږ، ټوخی يا د دروازې کړپ دې وانه ورېد؟
ځوان د (( نه)) په بڼه سر وخوځاوه.
سړي خرې ته وکتل، په اخور کې يې خوله وهله…دواړو خواوو ته تړلو غواوو غړۍ ورغځولې وې، په خپلو اوږدو ژبو يې له بار څخه ځړېدلې شوتله ور ټولوله…
سړی ځوان ته اشاره وکړه، هغه لاړ، له بار سره يوځای کاهدانې ته ننوت.
نجلۍ هم کوټې ته لاړه، سړي شاوخوا وکتل، د دېوال سيوري ته پر اخور کېناست، سترګي يې واړولې، تر يونيم دوه جريبه ځمکې خړ دېوالونه راتاو ول، د کلا هر کونج يو برج درلود، برجونه تر دېوالونودوه_ درې ګزه لوړ ښکارېدل، د کلا مينځ سپيره ډاګ و، يواځي يوه دېوال ته نږدې د سنځلې زړه ونه ولاړه وه، د سر پاڼې يې د د يوال پر وروستۍ پخڅې پرتې وې.
داوخت يې د دروازې کړپ واورېد، دوه ښځې کلا ته ور ننوتې، سړي ته يې وکتل، د يوې بې اختياره له خولې را ووتل::
_خواره سې، غوث الدين دی!
دواړو پر مخونو ټکرې ورکش کړل، ګړندي ګامونه يې واخيستل، پر يوه خونه ننوتې.
غوث الدين تر پنځوسو کلونو اوښتی و، په ځوانی کې يې يوې کليوالي ته سترګه ټينګه کړې وه، هغې خپلو وروڼو ته ژړلي ول، وروڼه يې له بيلچو سره د غوث الدين په کور ورغلي ول، هغه يې په خپل کور کې دومره ډبولی و چې په کټ کې يې شکسته بند ته وړی و، د ورانه مات هډوکی يې کوږ جوش شوی و، ځکه يې په تګ کې ستونزه درلوده، دی له هماغه ورځې راهيسې په بدعمله مشهور شو، د کلي تورسرو به لار ورنه کږوله، دی يې په پوست پاک نه باله.
غوث الدين وروسته يو په بل پسې دوه ودونه وکړل، خو اولاد يې نه درلود.
غوث الدين يوه شېبه پر اخور کېناست، وروسته يې ګرمي وشوه، خپل کورته لاړ.
* * *
مازدېګر جمعه ولاړه وه چې يو چا غږ کړ:
_يو مړی موندل شوی دی.
غوث الدين سلام وګرځاوه، شا ته يې وکتل، د کلي ګوروان و.
غوث الدين په بيړه وويل:
_څه چټياټ وايې؟!!
ګوروان وارخطا شو:
_زه، زه نه يم خبر، يو کوچی راغلی دی.
غوث الدين په بيړه له جوماته ووت. د باندې يو سړی ولاړ و، لښته يې په لاس کې وه، پر ږيره يې شنه نصوار پراته ول.
غوث الدين ورمخته شو، ويې پوښتل:
_څه خبره ده؟
سړي په ډډ کوچياني غږ ځواب ورکړ:
_خدايزده، د غونډۍ په لمنه کې مې رمه پېوله چې سپی سره خوله راغی، ما ويل چې کومه مړزګه ( مړ حيوان ) به يې موندلې وي، خو چې ورغلم، له خاورو، د يو چا په وينو لړلی لاس راوتلی و.
دا وخت دربی شو، ډله کليوال له جوماته راووتل، غوث الدين د غونډۍ خواته روان شو، نور خلک تر کوچي راوګرځېدل.
غوث الدين له کلي ووت، کليوال هم ور ورسېدل، د غونډۍ په لمن کې مېږو او پسونو خولې وهلې…
کوچي څو تيږو ته لاس ونيو، کليوالو منډه کړه، دوی ټول تر غوث الدين مخکې شول، غوث الدين پښه ورپسې کرښوله….
کليوال پر يوه ځای سره راټول ول، غوث الدين يوې خواته کېناست، سر ته يې لاس ونيو، وروسته يې يو ورو غږ واورېد:
_عطاالدين دی.
غوث الدين په زحمت ولاړ شو، خلکولار ورکړه، مړي ته يې وکتل، ځنګنونه يې پر ځمکه ولګېدل، يودم يې کوکه کړه.
ملا او دوو نورو کليوالو لاسونه ترې راوګرځول، سړی يې له هغه ځايه ليرې کړ، شېبه وروسته کليوالو سلامت جسد راوېست، غاړه يې يواځې پر پوستکي بنده وه، په ښۍ اوږه کې يې هم لوی پرار جوړ شوی و.
جسد د ښورولو نه و، همالته يې پرېيست، يوه سپين ږيري څادر پرې وغوړاوه، بل کليوال په کټ پسې ولاړ.
* * *
درې ورځې ووتې، خو د غوټۍ او د هغې د مور کوکې خلاصي نه شوې، کلا به تل له تور سرو ډکه وه، هره نوې ښځه چې به په کلا ننوته، کوکو به زور واخيست، څو شېبې به لوړې وې، خو وروسته به يې غږ ټيټ شو.
جومات ته به هم ډله ډله نارينه راتلل، لاسونه به يې پورته کړل، يوه ډله به ولاړه شوه، بله به کېناسته. د چايو له پاره په دوو بخاريو پسې اور بل و.
يوه اوونۍ نوره هم ووته، خلک کم شول، وروسته به بيا په ورځ کې يواځي دوو _دريو تنو لاسونه پورته کول.
کله چې غوث الدين د خپل ورور له مرګه وروسته په لومړي ځل کلا ته ورغی، ورېندار يې منډه ور واخيسته، سړی يې تر ګرېوانه ونيو، د هغه پر مخ يې نوکارې ور ولګولې، بيا دوو زړو ښځو په کوټه ننه ايسته…
غوث الدين يوه شېبه په سرای کې ودرېد، له کاهدانې څخه د ساتول غږ اورېدل کېده، وروسته دالان ته ور ننوت.. غوټۍ دېوال ته ناسته وه، د تره په ليدو يې پښې ور ټولې کړې، غوث الدين هغې ته وکتل، د پېژندو نه وه، وچه کلکه ښکارېده، په څپولي ګاړګوتي ويښتو کې يې د بوسو خلي بند ول، په غومبرو يې د اوښکو وچي ليکې ښکاريدلې…
غوث الدين د هغې تر څنګ کېناست، يوه شېبه غلی و، وروسته يې د نجلۍ سر ور ړنګ کړ، هغې خپل تندی د سړي پر کيڼه اوږه ولګاوه، په چيغو چيغو يې وژړل….
ښه شېبه ووته، د نجلۍ اوښکې نه تم کېدې، هماغسې يې ژړل…
سړي ورو وويل:
_غوټۍ لورې ! بس ده!
د نجلۍ ژړا زور ونيو….
سړي د هغې سر په خپل ټتر پسې ټينګ کړ:
_بس ده نور.
نجلۍ ژړل….
ښه شېبه ووته، سړي وويل:
_مور ته دې ووايه چې ځان تيار کي، همدا اوس زموږ کره ځو، نور به هلته اوسئ!
نجلۍ ورو ورو ژړل…
سړی يوه شېبه کېناست، بيا د باندې ووت، لمر تيزې کوله، د کلا مينځ سپېره ښکارېده، له کاهدانې څخه لا د ساتول غږ اورېدل کيده…
سړي ګامونه واخيستل، کاهدانې ته ور ننوت، جانکو رشقه وړوله…
سړی يوې خواته کېناست، کاهدانه سړه وه، د چت په لرګيو کې د مرغۍ چوچوڼي چوڼېدل، په لويه دريڅه کې د بمبرو (سرو غومبسو) ځالې را ځوړندې وې، له کاهدانې څخه د وړې شوې رشقې بوی ته.
غوث الدين ځوان ته وکتل، ورو يې وويل:
_جانکو!
ځوان غټې سرې سترګې ور واړولې.
سړي وويل:
_ته به له دې هيسته يواځې يې ، په کلا، باغ او غواوو پام کوه!
ځوان د (( هو)) په نښه سر وخوځاوه، بېرته د رشقې په ميده کولو بوخت شو.
ناڅاپه يوه زوروه چيغه تاوراتاو شوه!
_ته خونکار يې! موږ ستا کور ته نه ځو!!!
غوث الدين په بيړه شا ته وکتل، ورېنداره يې وه، ولاړ شو، په خشکه يې وويل:
_چټياټ مه وايه!! که نه نو…
ښځه په خبره کې ور ولوېده:
_که نه نو څه؟ هه! مړه مې که ، هه!
له دې سره يې منډه کړه، د جانکو له لاسه يې ساتول ور واخيست، کړنګ شو، ساتول د سړي پښو ته نږدې د لور د تېرولو پر ډبره ولګېد، ښځې چيغه کړه!
_هه! مړه مې که، غاړه مې را پرې که، ته خو د غاړو په پرې کولو کې ډېر تکړه يې، د خپل ورور غاړه دې څنګه ور پرې کړه؟ هه! ته پوهېدې چې هغه زوی نه لري، اته شله جريبه ځمکه، باغ، کلا او نورميراث يې تاته پاتې کيږي….
غوث الدين غلی ولاړ و، څو ښځې ورغلې او د غوټۍ مور يې په کشولو کشولو له کاهدانې ويسته.
غوث الدين خپل سر پر ځنګانه کېښود، يوه شېبه چوپه چوپتيا وه، وروسته يې د ساتول غږ واورېد.
غوث الدين هماغسي ځوړند سر ناست و، کله کله به د ساتول له ټکا سره يو ځاې د ښځې ښېراوې پورته شوې ((غوث الدينه! ټک له ټکه شې،مېنه دې سپېره شه، خدای دې د ماښام پاستي ته اړ که….))
ښه شېبه ووته، بيا د سړي څنګ ته څوک کيناست، غوث الدين سر پورته کړ، غوټۍ وه، وړې سترګې يې سرې وې، پر سرو شونډو يې تور پتري ښکارېدل.
د سړي ستر ګې له اوښکو ډکې شوې، په غريو کې يې وويل:
_ما به څنګه خپل مشر ورور واژه! هه! ته ووايه؟ !
غلی شو.
جانکو له کاهداني ووت.
سړی يوه شېبه غلی و، وروسته يې سوړ اسويلی ويست، په خوابدي غږ يې وويل:
_د چا چې خپله برخه ميراث وي، د نورو جايداد به څه کوي؟!
نجلۍ څه ونه ويل، د مرغۍ چوچوڼي بېرته په چوڼېدا راغلي ول، کله کله به د بمبرو د وزرونو بنګا هم پورته شوه…..
* * *
مازدېګر و، د کلا د لويديځ دېوال سيوری پر کتار ولاړو خړو کوټو پروت و، مور او لور غلې ناستې وې، مور پر دېوال ځوړند عکس ته کتل،په عکس کې ملک عطاالدين شخه لونګۍ تړلې وه، برېتونه يې پر شونډو پراته ول، سترګې يې ځلېدلې.
ناڅاپه يو درب شو، مور او لور يوبل ته وکتل، نجلۍ په منډه له کوټې ووته.
په چوتره کې غوث الدين ولاړ و، په لاس کې يې چيلم نيولی و، پښو ته يې په بوغبند کې تړلې بستره ښکارېدله، پر غولي د بسترې دلوېدو دوړه لا نه وه ناسته.
د ښځې غږ واورېدل شو:
_څوک دی؟
نجلۍ په وېره خپل تره ته وکتل، غوث الدين وويل:
_زه به نور دلته اوسم.
د دروازې پله له دېوال سره ولګېده، يوه لويشت کاهګل لاندې ولوېد، ښځه د کوټې په وره کې ودرېده، په خشکه يې وويل:
_څنګه دې دومره زړه وکړ، تا خپل ورور…
د سړي تندی تريو شو، يوه زوروره چيغه يې تر خولې راووته!
_بس که پليتې!
ښځې وژړل، په منډه کوټې ته ننوته
سړی يوه شېبه غلی و، وروسته يې نجلۍ ته وکتل، ورو يې وويل:
_مور دې پوه که، په دې څلورو دېوالونو کې دوه تور سرې يواځې نه شم پرېښودلای.
نجلۍ په لړزانده غږ وويل:
_ خو ستا دواړه ميرمنې هم يواځې دي، هغوی…
سړی په خبره کې ور ولوېد:
_زړه مه خوره! ما خپل اوښي ته ويلي دي، دی به تر هغو زموږ په کور کې وي چې ستا د مور غوسه سړه شي، وروسته به تاسو هم له ما سره اوسی!
نجلۍ غلې وه.
سړي سړه سا واخيسته، ورو يې وويل:
_غوټۍ لورې! زه به په کومه کوټه کې اوسم؟نجلۍ کيڼ لور ته اشاره وکړه، سړی ګوډ ګوډ روان شو، لرګينه درنه دروازه يې خلاصه کړه، نمجن سوړ بوی يې په سپږمو ننوت،کوټې دريڅه نه درلوده، په مينځ کې يې يو پلاستيکې فرش ويړ (هوار) و.
سړی يوه شېبه ځای پر ځای ودرېد، سرای ته يې وکتل، يوه برج کوچنۍ اورسۍ درلوده، په چوکاټ پورې يې څيرې خيرن پلاسټيک با د رپاوه.
سړي وويل:
_د برج په کوټه کې څه شی دي؟
د نجلۍ شونډی وخوځېدې.
_هيڅ، يواځي د وړو زوړ کندو ايښی دی.
سړی يوه شېبه غلی و، وروسته يې وويل:
_غوټۍ لورې! ما ته هلته ځای جوړ که!
نجلۍ غلې روانه شوه، له کوټې څخه يې پلاستيکې فرش ټول کړ، پر خټينو زينو وخته.
غوث الدين د چوترې پر ژۍ کېناست، کلا ته پرې شوې د باغ دروازه خلاصه شوه، جانکو و، په لاس کې يې سطل ښکارېده، نيغ څاه ته ور روان شو، شېبه وروسته يې ډکه بوکه په سطل کې تشه کړه، بېرته باغ ته ولاړ.
چوپه چوپتيا وه، د جارو غږ راته، د برج له وړې ورسۍ مړې دوړې راوتلې…
نجلۍ پر زينو راکښته شوه، غوث الدين ورته وکتل، د هغې له وړو سترګو راګرځېدلي اوږده تور باڼه سپېره ول. نجلۍ بستره ور پورته کړه، بېرته پر زينو وخته.
پاو وروسته د برج کوټه تياره وه، غوث الدين ورغی، له دريڅې نه پر مخامخ دېوال مازدېګرنۍ ژېړه رڼا لوېدلې وه، په رڼا کې لا د خاورو واړه ذرات په حرکت کې ول… نجلۍ د کوټې د دېوال په يوه کونج کې د غڼو تارونه جارو کول…
د ماښام له اذان سره هر څه سم شول، په وړه تاخڅه کې يوه تُفدانۍ، راډيو، جاينماز او له اوبو ډکه بدنۍ ايښودل شوي وو.
غوث الدين پر هواره توشکه اوږد وغځېد، پورته يې وکتل، پر چت يو لاس ښکلي تراشل شوي لرګي پراته ول. د کندو پر سر چيلم ښکارېده، د چيلم تر سر خانې شنې مرۍ را تاوې وې.
ملا د ماښام اذان وکړ، غوث الدين کېناست، خو په پښو کې يې د ولاړېدو سيکه نه ليده، شېبه وروسته په زحمت ولاړ شو، همالته يې څادر هوار کړ، د لمانځه نيت يې وتاړه، د سلام له ګرځولو سره تېرې کوکې پورته شوې، ور يې چوله کړ، لاندې يې وکتل، ورېندارې يې د يوه ځوان په غاړه کې لاسونه ور اچولې ول، ښځې په چيغو چيغو ژړل…
غوث الدين بېرته نيت وتاړه، دوه رکعته سنت يې وکړل، لنډه شېبه يې لاسونه لپه نيولي ول، وروسته پر زينو کښته شو، کوټې ته ور ننوت، ورېندار يې په منډه د باندي ووته.
ځوان ولاړ شو، د غېږې ور کولو لپاره يې خپل ټټر راويست، خو غوث الدين لاس ور وغځاوه، مخامخ پر توشکه ورته کېناست، ورو يې وويل:
_نه وې!
ځوان تر خپلې زرينې خولۍ لاندې ګوتې تېرې کړې، تور ويښته يې وګرول، شونډې يې وخوځېدې:
_له موټر سره تللی وم! څه وکم، پردۍ موټرواني ده، نن راغلم!
دواړه غلي شول.
غوټۍ کوټې ته ورغله، بل څراغ يې پر غولي کېيښود، بېرته د باندې ووته.
ځوان پورته وکتل، په سپين ګرد مخ کې يې له اوښکو ډکې غټې تورې سترګې وځلېدې، بېرته يې سر ټيټ شو.
غوث االدين يوه چونډۍ نصوار تر ژبې لاندې کړل، يوه شېبه ناست و، وروسته له کوټې ووت.
د سړي له وتو سره سم ښځه کوټې ته ورغله.
ځوان په ژړغوني غږ وويل:
_ترورې ! کيسه څه وه؟
ښځه غريو واخيسته، ژړا يې کابو کړه، شونډې يې وخوځېدې:
_د قيامت نښې دي، ماته خو داسي اېسي چې ټول فساد په ګوډ کې دی.
ځوان نيغ ورته وکتل.
ښځې وويل:
_خدای مې دې غاړه نه بندوي، زه په غوثو شکي يم.
د دروازې تر شا د غوټۍ له کاوړه ډک غږ واورېدل شو:
_وشرمېږه! په خپل ليوره پسې داسې خبرې کوې!
د ښځې د مخ ګونځې ژورې شوې، چيغه يې کړه!
“_چوپ که د …
يو دم غلې شوه، خپل وراره ته يې وکتل، سر يې وځړېد.
ځوان سړه ساه واخيسته، ورو يې وويل:
_زماهم زړه ته نه لويږي.
ښځه غلې وه.
ځوان خپل څادر ور واخيست، ولاړ شو.
ښځې وويل:
_حميده! ناوخته دی.
د ځوان شونډې وخوځېدې:
_ټپ ټپ (موټر سايکل) راسره دی.، سبا به سره وينو.
_مړۍ (ډوډۍ) خو وخوره!
_زړه ته مې نه کيږي.
له دې سره له کوټې ووت.
شېبه وروسته د کلا په مينځ کې د موټر سايکل د چالانېدوغږ تاو راتاو شو….
* * *
سهار اته بجې وې، غوث الدين په برج کې ناست و، ټوله کوټه د تنباکو سپين لوګي نيولې وه…ده د راډيو ستن تاووله، وروسته ولاړ شو، د ورسۍ تر څنګ ودرېد، د کلي کورونه خړ ښکارېدل، ليرې د غونډۍ په لمنو کې د کوچيانو تورې کېږدۍ ولاړې وې.
د موټر سايکل غږ يې واورېد، وره ته ورغی، لاندي يې وکتل، حميد و، پر تورو څڼو پرته زرينه خولۍ يې لمر ته برېښېدله…حميد يوه شېبه له خپلې ترور سره ودرېد، وروسته دواړه کوټې ته ننوتل.
غوث الدين پر زينو کښته شو، غوټۍ د څاه تر څنګ ناسته وه، لوښي يې پريمينځل، يوې تورې خيرنې پيشو په تال کې اېښو غوړو کاسو ته کتل.
غوث الدين باغ ته لاړ، دوه نازک بدنې مڼې يې ور وشکولې، د لښتي پر ژۍ کېناست.
چوپه چوپتيا وه، يو دم ټيم وټنګېد، زوروره ناره پورته شوه، له تاکونو څخه يو سيل خړي مرغۍ والوتې.
غوث الدين کيڼ لور ته وکتل، جانکو کوټې ته نږدې ولاړ و، غوث الدين ورغی، د دېوال سيوري ته په هوار شوي زاړه ليمڅي کېناست، پر مڼې يې غاښونه ولګول، په ډکه خوله يې وويل:
_انګور څنګه دي؟
جانکو په لينده کې ګيټۍ کېښوده، شونډي يې وخوځېدې:
_رنګ يې وهلی، خو لا خوړو ته برابرنه دي.
له دې سره يې لينده د باغ پر دېوال کتار ناستو مرغيو ته ونيوله، تيږې له لاندنی پخڅې مړه دوړه پورته کړه، مرغۍ والوتې، د مڼو پر ونو ور ټيټې شوې، ښاخو نه وځړېدل.
له کلا څخه د موټر سايکل د وتو غږ واورېدل شو.
غوث الدين ښه شېبه کېناست، بيا يې انګور راوغوښتل، تروه ول، خوند يې ور نه کړ، همالته پر ليمڅې اوږد وغځېد، وروسته يې له ليرې د موټر سايکل غږ واورېد، غږ ورو، ورو نېږدې کېده، غږ د باغ د دېوال تر څنګ تېر شو، بيا کلا ته ور ننوت.
غوث الدين سر پورته کړ، له ځان سره وبونګېد:
_د غوا زويه!
جانکو په حيرانی ورته وکتل.
غوث الدين بېرته سر ولګاوه، په خشکه يې وويل:
_د مور ميړه راته پيدا شو، له بيګا راهيسې درې واره راغی!
شېبه ووته، زړه يې طاقت ونه کړ، کلا ته ورغی، ځوان له خپلې ترور سره پر چوتره ناست و، دوی په ټيت غږ خبرې کولې، دواړه د غوث الدين په ليدو غلي شول.
سړی د چوترې پر ژۍ کېناست، حميد ولاړ شو، سړي ته يې برګ برګ وکتل، له موټرسايکل سره يو ځای له کلا ووت.
غوټۍ له کوټې راووته، تره ته يې له چايو ډک ګيلاس کېښود، غوث الدين تورې ګوړې ته لاس ور وغځاوه، ورو يې وويل:
_حميد ته دومره وخت مه ورکوی!
ښځې تندی تريو کړ، په خشکه يې وويل:
_حميد زما وراره دی!
سړي يوه ټوټه ګوړه خولې ته واچوله، د چايو سور يې پسې وکړ، ترخه موسکا يې پر تورو پلنو شونډو تېره شوه، په ملنډو يې وويل:
_ستا به وراره يې، زما هيڅ نه کيږي!
ښځې اور واخيست:
_دا زما کور دی، ته …
سړی په خبره کې ورولوېد:
_له دې هيسته به زما وي.
ښځې يودم وژړل:
_ګومان مې سم وخوت، تا خپل ورور د جايداد له پاره وواژه.
غوث الدين وخندل، غوټۍ په حيرانۍ ورته کتل، ښځه په منډه کوټې ته ولاړه.
سړی غلی شو، نجلۍ ته يې اشاره وکړه، هغه د ده تر څنګ کېناسته، ټول بدن يې لړزېده… سړي ورو وويل:
_ غوټۍ لورې! مور دي د اعصابو تکليف لري، پوهه يې که!
نجلۍ په رېږديدلي غږ وويل:
_خو تا او زما ابا پخوا هم سره خوړلي ول.
غوث الدين يوه شېبه غلی و، وروسته يې شونډې وخوځېدې:
_منم! زموږ تر منځ د ځمکي د وېش او اوبو پر سر جنجالونه ول، يو بل ته مو چندان خوند نه ورکاوه، خو دا د دې مانا نه لري چې زه دي خپل ورور ووژنم.
سړی غلی شو، نجلۍ ورته وکتل، سترګې يې له اوښکو ډکې وې.
سړي وويل:
_مور دې پوه که! حميد به پر دې ګران وي، په نورو نه دی ګران! پر اوږو دې يې نه راسپروي.
نجلۍ په حيرانۍ ورته کتل.
سړي يوه چونډۍ نصوار خولې ته واچول، ولاړ شو، ورو يې وويل:
_حميد به ستا د مور وراره وي، هغه هم ناسکه وراره، خو ته پېغله يې، تاته پردی دی.
* * *
د څراغ پر شيشه خړه شوپرکه راګرځېده، له شيشې سره ولګېده، د ښوروا په لنده ډوډۍ کې ولوېده.
غوث الدين لاس ور وغځاوه، شو پرکه يې له وزره ونيوله، تر چوترې يې لاندي وغورځوله.
پيشو ميو کړل، خپله ملا يې د غوث الدين پر ورانه وسولوله، سړي يو هډوکی پر خړه ځمکه کېښود، پيشو ژبه ورته راويسته.
د کلا دروازه وټکېده، جانکو ورغی، دروازه يې خلاصه کړه، د څراغ رڼا پر حميد ولګېده، ځوان له څه ويلو پرته ځوړند سر په يوه کوټه ننوت.
غوث الدين لاسونه پريمينځل، له کلا ووت، نيغ جومات ته لاړ، د ماخستن له لمانځه وروسته تر ډېره له کليوالو سره ناست و، کله چې بېرته کلا ته ورغی، د کوټې په ورسۍ کې لا د څراغ ژېړه رڼا ښکارېدله. غوټۍ په چوتره يواځې ناسته وه.
غوث الدين برج ته وخوت، اوږد وغځېد، ښه شېبه ووته، ولاړ شو، په تاخچه کې اېښې تُفدانۍ يې ور واخيسته، نصوار يې تو کړل، ور چوله و، د پوري کولو له پاره ورغی، لاندې يې وکتل، نجلۍ هماغسې ناسته وه، په کوټه کې لا د څراغ ژېړه رڼا ښکارېدله..
غوث الدين ګړۍ ته وکتل، يوولس نيمې وې، تندی يې تريو شو، له برجه ووت، د غوټۍ تر څنګ کېناست، نجلۍ ته يې مخ ور واړاوه، د مخ پر يوې خوا يې د څراغ ژېړه رڼا لګېدله، سړي ورو وويل:
_خوب درځي؟
نجلۍ د (( نه )) په بڼه سر وخوځاوه.
سړي وويل:
_خوب درځې! سترګې دې پړسېدلې دي.
نجلۍ غلې وه.
ښه شېبه ووته، غوث الدين کيڼ لاس سترګو ته ور نږدې کړ، دولس بجې وې. ولاړ شو، د کوټې په وره کې ودرېد، پر غولي کوټه کاغذونه پراته ول. ځوان د څراغ په رڼا کې يوه کاغذ ته کتل، وروسته يې ورو وويل:
_د کاريزه د ځمکې قواله نشته!
د ښځې تندی تريو شو، شونډې يې وخوځېدې:
_قواله به له زوی مړي غوثو سره وي، په هماغه شپه يې داوه (دعوه) وه، د غوټۍ پلار څو کاغذونه ور سره يوړل.
غوث الدين وټوخل، دواړو په بيړه ورته وکتل، ښځې پر پرتو کاغذونو د دسترخوان پيڅکه ور کش کړه.
غوث الدين ځوان ته وکتل، ورو يې وويل:
_مړۍ (ډوډۍ) دې وخوړه؟
دواړو په حيرانی ورته کتل
سړي بله پوښتنه وکړه:
_کاغذونه دي وکتل؟
ځوان وارخطا شو:
_نه، هو
_شپه دې دلته ده؟
_نه
_نو بيا څه ته ناست يې، نجلۍ ته خوب ورځي.
ښځې چيغه کړه!
_تاته حاجت نشته!
سړي هماغسي ځوان ته کتل، وروسته يې وويل:
_شپه ده، کلی مو هم لري دی، مور به دې پرېشانه وي.
ځوان خپل څادر ته لاس ور وغځاوه.
غوث الدين د باندي ووت، باغ ته ولاړ، په کوټه کې زړه لمپه بله وه. غوث الدين ورغی، جانکو د باندي په تياره کې ناست و.
غوث الدين غاړه تازه کړه، جانکو ولاړ شو، غوث الدين زاړه بالښت ته ډډه ووهله، جانکو کوټې ته ننوت، شېبه وروسته يې بله لمپه د سړي تر مخ پر زاړه ليمڅې کېښوده.
جانکو وويل:
_مڼې درته راوړم؟!
_نه
جانکو سړي ته وکتل، څېره يې نېولې وه، پر خړ دېوال پروت سيوری يې لړزېده…
دواړه غلي ول، د ونو نږدې ښاخونه تک تور ښکارېدل، تر شا يې تپه تياره وه، پورته راڼه ستوري ولاړ ول، ليرې يوه سپي غپل….
غوث الدين يوه شېبه کېناست، وروسته ودرېد، حرکت يې وکړ، تر يوه ځايه د لمپې کمزورې رڼا پرې لګېدله، بيا په تياره کې ورک شو.
* * *
غوث الدين وويل:
_ غوټۍ لورې! بيګا په کوټه کې د چيلم سلامته سرخانه رانه ولوېده، فرش اېرو نيولی، يو جارو پرې تېره که!
نجلۍ د (( هو)) په نښه سر وخوځاوه، د غوا له پښو ولاړه شوه، ډک جام شيدې يې دالان ته يو وړې. غوث الدين د سخوندر پړی پرېښود، سخوندر تر غوا لاندي ووت، د غولانځې په رودلو يې پيل وکړ.
غوث الدين پر اخورکېناست، دالان ته يې وکتل، له دريڅو څخه يې تور لوګی راووت…
ښه شېبه ووته، بيا يې سخوندر په يوه جلا اخور وتاړه، روان شو.
نجلۍ له دالانه را ووته، په لاس کې يې جارو نيولې وه، تر غوث الدين مخکې شوه، په تګ کې يې وويل:
_کاکا! لږ ماتل شه!
سړی بېرته غواوو ته ورنږدې شو، غولي ته يې لاس کړ، په وچو خوشايو کې يوه زړه جارو پرته وه، هغه يې د يوې غوا ورانه ته ونيوله، وچ خوشايي ترې ولوېدل.
يو سونګی يې واورېد، شا ته يې وکتل، نجلۍ په منډه تېره شوه، ټکری يې مازې په غاړه کې بند و، له هر ګام سره به يې پيچلي اوږده ويښته له ملا جلا شول…نجلۍ په يوه وره ننوته.
يودم تېرې کوکې پورته شوې…د سړي له لاسه جارو ولوېده، پر چوتره وخوت، ورېندار يې له کوټې را ووته، چيغه يې کړه!
_ته خوني يې، زموږ له کوره ووزه !
کړپ شو، غوث الدين لاندې وکتل، يوه لاسي وړه بتۍ ورغړېده، د سړي له بوټ سره ولګېده، ښځې په ژړا کې وويل:
_دا د غوټۍ د پلار لاسي بتۍ ده!
سړي بتۍ ته په حيرانی کتل…
له کوټې څخه د غوټۍ ژړغونی غږ واورېدل شو:
_ستا تر توشکې لاندې وه.
د سړي زړه ولړزېد.
ښځې بغاره کړه!
_ زموږ له کوره لاړ شه!
سړی ځړيدلی سر ولاړ و.
غوټۍ له کوټې راووته، ټول ځان يې لړزېده، په ژړا کې يې وويل:
_دا بتۍ به مې تل له پلار سره وه، تا ولې هغه وواژه؟ څه تاوان يې در رسولی و، هه!
سړی غلی و.
نجلۍ وويل:
_د خدای روی ومنه! له دې ځايه لاړ شه!
غوث الدين له چوترې کښته شو، د کلا لويي دروازې ته يې وکتل، په دروازه کې ولاړو ماشومانو منډه کړه.
سړی برج ته وخوت، اوږد وغځېد، سړه ساه يې واخيسته، فکر په مخه کړ.
ښه شېبه ووته، مور او لور ژړل…وروسته له برجه کښته شو، جانکو ښځو ته نږدې د چوترې پر ژی ناست و، غوث الدين ورغی، لاسي بتۍ پر خپل ځای پرته وه .
سړي جانکو ته وکتل، ورو يې وويل:
_بيګا دې د کلا دروازه بنده کړې وه؟
جانکو نيغ ورته وکتل، په غټو سترګو کې يې کرکه پرته وه.په کاوړ يې وويل:
_سهار خو ته لمانځه ته تللی وی، دروازه تا خلاصه کړه!
غوث الدين څه ونه ويل، باغ ته ولاړ، پر دېوالونو راوګرځېد، يو ځای د لارې خواته د دېوال له سرداو ( د سر پخڅه ) څخه لوټې رالوېدلې وې، نور دېوالونه روغ ول.
سړی بېرته کلا ته ننوت، چيلم د برج په لاندنۍ زينه کې ړنګ پروت و، توشکه، بالښت او بړستنه په خاورو کې اچول شوې وې.
سړی چوترې ته ورنږدې شو، جانکو ته يې وکتل، په سړه سينه يې وويل:
_ لارې ته نږدې د دېوال سر داو را لوېدلی دی.
جانکو يوه شېبه غلی و، وروسته يې وويل:
_خدای خبر! ماشومان دي، هغه بله ورځ مې هم د نور چرسي زوی د مڼو په غلا ونيو.
غوث الدين په دېوال کې د باغ خواته پرې شوې وړې دروازې ته وکتل، ورو يې وويل:
_دې دروازې ته زولفی ور واچوه، يو کولپ هم ورته راوړه.
ښځې په غريو کې وويل:
_جانکو!
ځوان مخ ور واړاوه.
د ښځې شونډې وخوځېدې:
_حميد راوغواړه، ورته ووايه چې ترور دې غوښتې!
غوث الدين برګ ورته وکتل، په خاورو کې پرتو بسترو ته ورغی، يوه يوه يې ور پورته کړه، پر اوږه يې واچوله، چيلم ته يې لاس ور وغځاوه، پر زينو وخوت.
ښځې ښېراوې کولې…
غوث الدين کوټه سمه کړه، اوږد وغځېد، چيلم ته يې وکتل، سرخانه يې ماته وه.
سوړ اسويلی يې ويست، کېناست، شاوخوا يې وکتل، ولاړ شو، له ورسۍ نه يې زوړ پلاستيک راوشکاوه، د چيلم سرخانه يې پرې وتړله، د تنباکو خړې کڅوړې ته يې لاس کړ، شېبه وروسته کوټه سپين لوګي ونيوله، ورسره يې د سوځېدلي پلاستيک بوی پر سپږمو ننوت.
غوث الدين ته ټوخی ورغی، ښه شېبه يې وټوخل… ګړۍ ته يې وکتل، د سهار اته بجې وې، چای نه و.
له کوټې ووت، دالان ته ورغی، غوټۍ په بيړه ولاړه شوه، وره ته ورسېده، سړي تر لاس ونيوله، نجلۍ چيغه کړه!
_ما پرېږده!
غوث الدين ورو وويل:
_ته هم همداسې فکر کوې؟!
نجلۍ لاس کش کړ، له دالانه ووته!
په تناره کې دوه تورې غټې چايجوشې ايښې وې، غوث الدين لاس ور وغځاوه، يوه چايجوشه يې ور پورته کړه، لاندې سور انګار پاتې شو.
غوث الدين شاوخوا وکتل، په يوه خټينه تاخچه کې څو بوتله ښکارېدل، ورغی، يو له بورې ډک و، په بل کې تور چاې پروت و او له دريم څخه هم د دېګ د مثالې بوی ته.
شېبه وروسته يې په يوه وړه چاينکه کې چای دم کړ، په ګيلاس کې يې بوره واچوله، وچه ډوډۍ يې و نه موندله، بېرته پر زينو وخوت.
اوږد وغځېد، پياله يې ډکه کړه، سترګې يې سره ور وستې، يو تور غټ مچ پرې راګرځېد… بيايې پر پزه کېناست، سړي لاس وښوراوه، مچ والوت، بېرته د سړي پر پلنه لاندنۍ شونډه ولګېد. غوث الدين کېناست، مچ يې پر سر راګرځېده، سړي پسې کتل، وروسته يې د دواړو لاسونو ورغوي سره وجنګول، کړس شو، چختاړي مچ د چايو په ډک ګيلاس کې ولوېد.
سړي په غوسه وويل:
_د غوا زويه!
ګيلاس يې په دروازه کې تش کړ، بېرته په خپل ځای کېناست، چاينکه يې ور پورته کړه.
لس بجې شوې، غوث الدين هماغسې پروت و، سترګې يې پټې وې، وروسته يې د موټر سايکل غږ واورېد، ولاړ شو، له وره يې لاندې وکتل، د حميد زرينه خولۍ لمر برېښوله…
د سړي زړه اور واخيست، پر زينو کښته شو، حميد ته مخامخ ودرېد، په خشکه يې وويل:
_د څه لپاره راغلې؟
ځوان په ډاډه غږ وويل:
_ګوره غوث الدين کاکا! ما ستا خبره ومنله، يوه اوونۍ رانه غلم، خو نن مې ترور سړی پسې رالېږلی و.
د ښځې غږ واوريدل شو:
_ حميد به نور دلته اوسي.
سړي چيغه کړه!
_نه!
ښځې وويل:
_ته له دې ځايه ورک شه!
د سړي له خولې لاړې باد شوې!!
_زه دا مينده ( نر پسه ) په کور کې نه شم پرېښودلای!
حميد په کاوړ ورته وکتل!
ښځې وويل:
_په تا خو دې يې بلا وګرځې!
غوث االدين چيغه کړه:
_وژنم دې!!
ټيټ شو، يو غټ هډوکی په ګوتو ورغی، ښځې سر ټيت کړ، کړنګ شو، شا ته د ورسۍ لويه شيشه دړې وړې راولوېده.
د غوټۍ کوکې پورته شوې…
غوث الدين ځوان له مټه ونيو، چيغه يې کړه!
_ووځه!!!
حميد سړی پورې واهه! غوث الدين ولوېد، له ځمکې مړه دوړه پورته شوه، بېرته پر پښو ودرېد، د حميد تر ګرېوان يې ګوتې تاوې کړې، ځوان ته يې څپېړه ورکړه، د هغه زرينه خولی له سره ولوېده، د حميد مخ ګونځې پيدا کړې، سړی يې تر ګوډې پښې ونيو، وروسته پرې ور پرېووت، د غوث الدين تشي ته يې ګونډه ورکړه، خولې ته يې سوکان ونيول، ښځو کوکي وهلې…
د باغ دروازه خلاصه شوه، جانکو منډه ور واخيسته، ځوان يې تر وليو ونيو، غوث الدين ولاړ شو، بريتونه يې په وينو سره ول، له خولی يې لاړې بهېدلې، وارخطا يې يوې بلې خواته وکتل، لوڅ سر زانګې وانګې کاهدانې ته ننوت، بېرته را ووت، غټ لور يې په لاس کې و.
جانکو منډه ور واخيسته، تر غوث الدين يې غېږه وګرځوله، د سړي لاړې باد شوې!
_ليرې شه د غوا زويه!
لور د جانکو پر مټ ولګېد، خړ لستوڼی يې سور شو، کلا ته دوه ځوانان ور ننوتل، غوث الدين يې څملاوه، يوه پر لور پښه کيښوده، بل يې موټ ور خلاص کړ.
غوث الدين چيغې وهلې، پوچ، پاش يې تر خولې راوتل، حميد يوې خواته غلی ولاړ و.
شېبه وروسته کلا له کليوالو ډکه شوه.
يو سپين ږيری ور مخته شو، حميديې تر مټ ونيو، دواړه له کلا ووتل، بل ځوان موټر سايکل پسې ويست. له کوټې د مور او لور دواړو ژړا اورېدل کېدله…
غوث الدين ورو روان شو، له خاورو يې خپله لونګۍ ور پورته کړه، برج ته وخوت، کېناست، ګوډې پښې يې درد کاوه، لاړې يې تو کړې، دروازې ته نږدې پر خړ دېوال وڅڅېدې، وينه له ليرې پکې ښکارېدله.
اوږد وغځېد، د کيڼ ځنګانه سترګې يې سوی وکړ، پاېڅه يې ورپورته کړه، زخم و.
کېناست، لونګۍ ته يې لاس ور وغځاوه، مړې دوړې ورنه پورته شوې. .. له کوټې ووت، په چوتره يې ورېندار، د کلي ملا او دوه نور سپين ږيري ناست ول.
سړی نېغ د کلا لويي دروازې ته ورغی. د باندي لاړ، نيم ساعت وروسته چې کله بېرته د برج پر زينو خوت، کلاشينکوف ور سره و.
* * *
انګور پاخه شول، باغ ته به په ورځ کې تر لسو ډېر خرکاران ورتلل، جانکو به انګور او مڼې تللې، پيسې به يې اخيستې، خر کارانو به تازه مېوه په کليو ګرځوله…
غوث الدين به د ورځې په خپل کور کې و، خو د ماخستن له ډوډۍ وروسته به له وسلې سره کلا ته ورننوت. په وريندارې او ورېرې يې کار نه درلود، د برج کوټه به يې په خپله جارو کوله، د شپې به تر ډېره ويښ و، سهار په خړه به له کلا ووت.
د حميد درک نه و ور مالوم، کلا ته نه راته، خو کله کله به يې اورېدل چې له خپل کاماز موټر سره بل ولايت ته تلی دی.
غوث الدين يو ماخستن تر ناوخته ويښ و، خوب نه ورته، څو ځله يې د چيلم سرخانې ته اورلګيت ونيو ، کوټه به سپين لوګي ونيوله، وروسته به لوګی له ورسی ووت ، د څراغ رڼا به بېرته تازه شوه، سړي به تر ډيرو ټوخل…
بيا يې راډيو ور واخيسته، اوږد وغځېد، ستن يې تاو کړه، يو ځای سندره وه، خوښه يې شوه، سترګې يې پټې کړې، دوه نورې سندرې يې هم واورېدې، بيا خوب ورغی.
يو وخت يوه تېره کوکه پورته شوه، سړی کېناست، راډيو چالانه وه، غوټۍ بغاري وهلې…
زړه يې ولړزېد، له څراغ سره لاندي کښته شو.
نجلۍ د څا تر څنګ په خټو کې ناسته وه، چيغې يې وهلې، ويښته يې شکول…
غوث الدين په زوټه وويل:
_څه ټکه راپرېوته؟!
نجلۍ پر خپل مخ نوکارې لګولې…
سړي تر مټ ونيوله، ټکان يې ورکړ، چيغه يې کړه!
_څه شوي؟!
نجلۍ کوکه کړه!
_ مور مې!
_مور دې چېرې ده؟
نجلۍ څا ه ته اشاره وکړه.
د سړي زړه ولوېد، څراغ يې پر ځمکه کېښود، پر بېلر ور ټيټ شو، لاندې په اوبو کې د ستورو تتې رڼا ټال خوړ، نور هيڅ هم نه ښکارېدل.
پر مخامخ دېوال د بتۍ رڼا ولګېده، سړي چيغه کړه!
_جانکو!
ځوان منډه ور واخيسته، بتۍ يې څا ته ور واچوله، د اوبو پر سر يو څه ښورېدل…
جانکو څپلۍ وېستې، د بېلر تر څنډې يې پښه واړوله، لاندې کوز شو.
غوث الدين له پورته لاسي بتۍ ورته نيولې وه…
غوټۍ په ژړا کې وويل:
_پايڅۀ دې!!
غوث الدين پښو ته وکتل، څراغ نږدې و، ښۍ پايڅه يې سره ښکارېده، پر لمن يې هم څاڅکی څاڅکی وينه پرته وه.
سړي لاس ور ووړ، وينه تازه وه.
په څاه کې د جانکو چيغه تاو راتاو شوه:
_ بتۍ!
غوث الدين پر بېلر ور ټيټ شو، د بتۍ سپينه رڼا پر جانکو ولګېده، پر اوږه يې ښځه پرته وه.
د غوث الدين پښې مړې وې، ټول بدن يې لړزېده، شېبه وروسته يې لاس د ښځې مټ ته ور ورسېد، هغه يې راپورته کړه، د څراغ په رڼا کې يې د سرو وينو داره تر سترګو تېره شوه، څاڅکي يې پر غاړه را پريوتل، وينه توده وه.
غوټۍ د مرور ماشوم غوندې په خټو کې لغتې وهلې…
ښځه يې لږ لرې پر وچه ځمکه پرېيستله، جانکو څراغ ور نږدې کړ، په غاړه کې يې ارت پرار ( زخم ) جوړ وو، وينو نرۍ دارې وهلې…
غوټۍ پر خپلې مور ورپريوته، غوث الدين تر مټ ونيوله، د نجلۍ يوه خوا مخ او غاړه تکه سره وه…يو دم يې د سړي ټتر ته سوکان ونيول، پر اوږه يې خوله ور ولګوله، بغارو يې زور ونيو، چيغه يې کړه!
_ولې؟ ولې دې مورکۍ ووژله؟ ولې؟!!
د نجلۍ غږ يودم ورو شو، ښی لاس يې د سړي په ګرېوان کې بند کړ، تڼۍ يوه په بلې پسې وشکېدې، سر يې کيڼ لور ته ړنګ شو، سترګې يې سپينې واوختې، خوله يې څو ځله خلاصه کړه، په ټيټ او بې سېکه غږ يې وويل:
_ستا، ستا جامې په، په وينو ککړې وې، مو، مورکۍ تا…
ولوېده، سړې دواړه لاسونه ترې تاو کړل، د نجلۍ سر له ځمکې يوه لوېشت پورته پاتې شو، پيچلي ويښته يې پر خاورو پراته ول.
د جانکو غږ يې واورېد:
_ته خونکار يې؟
غوث الدين نېغ ورته وکتل، د جانکو سترګي رډې راختلې وې، غوث الد
