SAHAR

عباس و عمو جانم… من آب و نمی‌خواهم»نوای جان‌سوز نوجوانی از دیار افغانستان، محمد جواد یوسفی، روایتی از عمق عطش، وفاداری و غربت در کربلا…

رؤیای ایستادن بر سکوی اول، برای محمدطاها از کودکی در دلش بود.در برنامه شهرآرا، این پسر ۱۱ ساله با شور و هیجان گفت که همیشه لحظه‌ی قهرمانی را تصور می‌کرد؛ لحظه‌ای که بالا می‌رود، لبخند می‌زند و شادی‌اش را با جهان تقسیم می‌کند.

این افتخار و قهرمانی، متعلق به تمام ملت افغانستان است نه یک قوم خاص. محمد طاها اسحاقی، نوجوان مهاجر افغانستانی ساکن محله گلشهر مشهد، با درخشش در رقابت‌های قهرمانی ووشوی نوجوانان و جوانان آسیا، موفق شد مدال طلای و نقره این مسابقات را از آن خود کند. موفقیتی که نه‌تنها افتخار خانواده‌اش، بلکه افتخار همه‌ی مردم افغانستان شد.

۲۴ اسد ، روزی که ۲۰ سال شعار و اشغال به پایان رسید. آمریکا رفت... و ما ماندیم با زخم‌هایمان و یک آزمون سخت: آزمون ساختن دوباره افغانستان...امروز، در این پیچ‌وخمِ تاریخ، جای خالی دختران در صنف‌های درس بیش از هر چیز دلتنگمان می‌کند

در مسیر پر فراز و نشیب مهاجرت، گاهی «خانه امن» نه در قالب دیوار و سقف، بلکه در دل‌های مهربانی شکل می‌گیرد که فراتر از مرزها می‌تپند.

آشنایی با گنجینه‌های کم‌نظیر سنگ‌های زینتی افغانستان

در سرزمینی که گرسنگی، خواب را از چشمان کودکان ربوده…تنها دعا کافی نیست؛ فریادشان باشیمدر نوار غـ*ـزه، بسیاری از خانواده‌ها با بحران شدید غذا مواجه‌اند. مادران قابلمه‌های خالی را روی آتش می‌گذارند، نه برای پختن غذا، بلکه برای ایجاد امیدی در دل کودکانشان...

احمد ظاهر؛ صدایی که هرگز خاموش نمی شوداو فقط یک خواننده نبود، بلکه تپش قلب نسلی بود که با صدای او عاشق شد، گریست، خندید و زندگی کرد.

وطن همیشه خاک نیست... گاهی نگاه مهربان یک همسایه است، گاهی صدای معلمی که می‌گوید: تو هم مثل بقیه‌ای. «وطن‌دار» مجموعه‌ای از ۲۸ روایت واقعی مهاجران افغانستانی در ایران است؛ داستان‌هایی از زندگی، دلتنگی، امید و همزیستی.نه فقط قصه… بلکه خاطراتی واقعی، انسانی و تاثیرگذار؛ از کوچه‌هایی که مشترک بود، تا لبخندهایی که حس “تعلق” را معنا کردند

وقتی یک پسر افغان، جهان را حیرت‌زده کرد!از ننگرهار تا قلب لیگ‌های جهانی، راشد خان نماد افتخار افغانستان شد